Ιστολόγιο "Σύνδεσμος Κληρικών Χίου" 15 χρόνια (2008-2023) συνεχούς και συνεπούς παρουσίας στο διαδίκτυο στην ηλεκτρονική διεύθυνση https://syndesmosklchi.blogspot.gr/
Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου Ἦχος πλ. δ'. Ἡ τοῦ στόματός σου καθάπερ πυρσός ἐκλάμψασα χάρις, τὴν οἰκουμένην ἐφώτισεν, ἀφιλαργυρίας τῷ κόσμῳ θησαυροὺς ἐναπέθετο, τὸ ὕψος ἡμῖν τῆς ταπεινοφροσύνης ὑπέδειξεν. Ἀλλὰ σοῖς λόγοις παιδεύων, Πάτερ, Ἰωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τῷ Λόγῳ Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Σύνδεσμος Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών, έτος ιδρύσεως 2007

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Ευχές από το Σύνδεσμο Κληρικών Χίου



Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδέσμου Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών απευθύνει τις θερμότερες ευχές του για τα Χριστούγεννα και το Νέο Έτος 2010 σε όλους τους αναγνώστες του ιστολογίου syndesmosklchi.blogspot.com.
Καλά Χριστούγεννα. Ευλογημένο και Ειρηνικό το 2010.

Ο ΥΜΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου


Η Γέννηση του Χριστού
Ιερό Κοινόβιον Ευαγγελισμού της Θεοτόκου
Ορμύλια Χαλκιδικής.

ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ
Ὁ ὑμνολογικός θησαυρός τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι κατά γενική ὁμολογία ἀνεπανάληπτος. Μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἀναδείχθηκαν ταυτόχρονα καί σπουδαίοι ποιητές. Περισσότεροι ἀπό πενήντα χιλιάδες ὑμνογραφικά ἀριστουργήματα κοσμοῦν τήν πολυποίκιλη λατρεία μας. Αὐτά εἶναι ἀναμφίβολα προϊόντα βαθιᾶς πίστεως καί ὑγιοῦς θρησκευτικότητας, γνήσια ἀναθήματα τῆς ψυχῆς στήν Ἐκκλησία.
Ἰδιαίτερα οἱ ἱεροί ὑμνογράφοι ἐπιστράτευσαν ὅλη τήν ποιητική τους ἔμπνευση γιά νά κοσμήσουν μέ ὕμνους ἄφθαστης τελειότητας τίς μεγάλες ἑορτές τοῦ ἐνιαυτοῦ. Πλῆθος ἐπώνυμοι καί ἀνώνυμοι ὑμνογράφοι ἀπέδωσαν μέ τούς ὕμνους τους τέλεια τά σωτήρια νοήματα τῶν ἑορτῶν αὐτῶν. Τό γεγονός αὐτό, τόν τελευταῖο καιρό, ἔγινε ἀντικείμενο μελέτης ἀκόμα καί ἀπό ἑτερόδοξους μελετητές.
Ἡ μεγάλη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, τήν ὁποία θά ἑορτάσει γιά μιά ἀκόμα φορά ἡ Χριστιανοσύνη μέ λαμπρότητα, ἔχει ἐμπλουτισθεῖ μέ θαυμάσιους ὕμνους ἀπό ἐπώνυμους καί ἀνώνυμους ὑμνογράφους, οἱ ὁποῖοι μέσω αὐτῶν προσπάθησαν καί ἀπέδωσαν μέ ἐπιτυχία τό μεγάλο καί ἀπερινόητο γεγονός τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως. Στό μικρό αὐτό κείμενο θά κάνουμε μιά σύντομη μνεία αὐτῆς τῆς ὑμνογραφίας τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν τῶν Χριστουγέννων, ὡς εἰσαγωγή τῶν πιστῶν στή μεγάλη καί σωτήρια αὐτή ἑορτή.
Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ
Ἀρχίζοντας ἀπό τήν ἀκολουθία τῶν Μεγάλων Ὡρῶν, ἡ ὁποία τελεῖται τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς ξεχωρίζουμε τά περίφημα ἰδιόμελα τροπάρια τῆς Α΄ Ὥρας "Βηθλεέμ, ἑτοιμάζου, εὐτρεπιζέσθω ἡ φάτνη...", "Νῦν ἡ προφητική πρόρρησις πληρωθῆναι ἐπείγεται..." καί τό θαυμάσιο δοξαστικό "Τάδε λέγει Ἰωσήφ πρός τήν παρθένον...", τά ὁποῖα εἰσάγουν τούς πιστούς στό "ξένο" μυστήριο τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως. Καταπληκτικό εἶναι καί τό δοξαστικό τῶν τραπαρίων τῆς ΣΤ΄ Ὥρας "Δεῦτε, χριστοφόροι λαοί, κατίδω-μεν θαῦμα πᾶσαν ἔννοιαν ἐκπλῆττον καί συνέχον...", τό ὁποῖο καλεῖ τούς πιστούς νά ἐνσκύψουν καί νά δοῦν τό μεγάλο θαῦμα τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ. Ὑπέροχο εἶναι ἐπίσης καί τό δοξαστικό τῶν τροπαρίων τῆς Θ΄ Ὥρας "Σήμερον γεννᾶται ἐκ παρθένου ὁ δρακί τήν πᾶσαν ἔχων κτίσιν...", τό ὁποῖο ὁμοιάζει καί ψάλλεται σάν τό γνωστό δοξαστικό τῆς ἀκολουθίας τῆς Μ. Παρασκευῆς "Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου..." (ιε΄ ἀντίφωνο).
Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ
Στόν Ἑσπερινό τῆς ἑορτῆς ἐπισημαίνουμε τή σπουδαιότητα τῶν τροπαρίων τῶν στιχηρῶν μέ ἀποκορύφωμα τό καταπληκτικό δοξαστικό, ποίημα τῆς μεγάλης βυζαντινῆς ποιήτριας Κασσιανῆς, "Αὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπί τῆς γῆς...", στό ὁποῖο γίνεται σύγκριση τῆς ἐγκόσμιας βασιλείας μέ τήν βασιλεία τοῦ Ἐνανθρω-πήσαντος Θεοῦ. Ὑπέροχα εἶναι καί τά ἀπόστιχα καί ἰδιαίτερα τό δοξαστικό "Εὐφράνθητι Ἰερουσαλήμ καί πανηγυρίσατε, πάντες...", ἕνα ὑπέροχο ποίημα, ἐνθουσιώδης ὕμνος στή μεγάλη δωρεά καί τά ἀποτελέσματα τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου.
Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΡΟΥ
Στήν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου ἀξιοσημείωτα εἶναι τά γνωστά καθίσματα, "Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός...", "Τί θαυμάζεις Μαριάμ...", "Ὁ ἀχώρητος παντί πως ἐχωρήθη ἐν γαστρί...", τροπάρια ὑψηλῆς θεολογικῆς καί ποιητικῆς ἀξίας, τά ὁποῖα ἔχουν σκοπό νά εἰσάγουν τούς πιστούς στό νόημα τῆς μεγάλης ἑορτῆς. Πάνω ἀπ' ὅλα οἱ δύο κανόνες τῆς ἑορτῆς "Χριστός γεννᾶται δοξάσατε...", ποίημα τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Μελωδοῦ καί "Ἔσωσε λαόν θαυματουργών δεσπότης...", ποίημα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ἀποτελοῦν τά τελειότερα δείγματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ποιήσεως. Καί οἱ δύο κορυφαῖοι ὑμνογράφοι καί μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας προκειμένου νά ὑμνήσουν καί νά ἀποδώσουν τό κοσμοσωτήριο γεγονός τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ ἐξήντλησαν πάνω σέ αὐτά τά δύο θαυμαστά ποιήματα ὅλο τό ποιητικό τους χάρισμα. Τό ἱερό δόγμα ἀποδίδεται στούς δύο αὐτούς θεσπεσίους κανόνες, κατά τρόπο τέλειο. Τό Κοντάκιο "Ἡ Παρθένος σήμερον..." ποίημα τοῦ κορυφαίου ποιητή τῶν κοντακίων Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ, εἶναι ἰδιαίτερα δημοφιλές. Καταπληκτικός εἶναι ἐπίσης ὁ εἰρμός τῆς Θ΄ Ὠδῆς "Μεγάλυνον ψυχή μου... Μυστήριον ξένον ὁρῶ καί παράδοξον...", ἐκφράζοντας τό δέος τῶν πιστῶν μπροστά στό μεγάλο μυστήριο τῆς Γεννήσεως τοῦ Θεανθρώπου, καί τή συνεργασία ὁλοκλήρου τῆς ἐμψύχου καί ἀψύχου δημιουργίας γιά νά πραγματοποιηθεῖ τό σωτήριο αὐτό γεγονός. Ἀπό τά τροπάρια τῶν αἴνων ξεχωρίζουμε τό "Εὐφραίνεσθε, δίκαιοι, οὐρανοί ἀγαλλιάσθε...", τό ὁποῖο καλεῖ τούς πιστούς νά γευθοῦν τή χαρά πού προκαλεῖ ἡ ἀνατολή της ἐν τῷ σαρκωμένω Λόγω σωτηρίας. Καταπληκτικό εἶναι ἐπίσης τό δοξαστικό τῶν αἴνων "Ὅτε ὁ καιρός τῆς ἐπί γῆς παρουσίας σου...", τό ὁποῖο κάνει λόγο γιά τίς συνθῆκες τῆς γεννήσεως τοῦ Θείου Βρέφους. Ἡ βασιλεία τοῦ Ρωμαίου Καίσαρα καί τό δόγμα ἀπογραφῆς εἶναι κακέκτυπες εἰκόνες τοῦ γεννηθέντος Βασιλέως τῶν Βασιλέων Χριστοῦ καί τῆς νέας πολιτογραφήσεως τῶν ἀνθρώπων στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τέλος τό θεοτοκίο "Σήμερον ὁ Χριστός ἐν Βηθλεέμ γεννᾶται ἐκ παρθένου..." καλεῖ τίς οὐράνιες ἀγγελικές δυνάμεις νά συνεορτάσουν μέ τούς ἀνθρώπους τό κοσμοσωτήριο γεγονός.
Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΥΝΑΞΗΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Ἀπό τήν ἀκολουθία τῆς ἑπομένης ἡμέρας, κατά τήν ὁποία τιμᾶται ἡ Θεοτόκος Μητέρα τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου, ξεχωρίζουμε τά ἀπόστιχα τροπάρια τοῦ Ἑσπερινοῦ "Παράδοξον μυστήριον οἰκονομεῖται σήμερον...", "Πῶς ἐξείπω τό μέγα μυστήριον...". Αὐτά ἐκφράζουν τήν ἀπορία καί τό θαυμασμό τοῦ ποιητῆ γιά τό μεγάλο μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας. Στό δοξαστικό τῶν ἀποστίχων "Ἐν Βηθλεέμ συνέδραμον ποιμένες..." ἐξυμνεῖται ἡ συμβολή τῶν ἁπλοϊκῶν ἐκείνων ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ἀξιώθηκαν πρῶτοι ἐκεῖνοι νά ὑποδεχθοῦν τόν νηπιάσαντα Θεό. Τέλος τό δοξαστικό τῶν αἴνων τοῦ Ὄρθρου "Αἷμα καί πῦρ καί ἀτμίδα καπνοῦ..." ὑμνεῖ τήν σχετική προφητεία τοῦ Ἰωήλ, λέγοντας ὅτι τό αἷμα προεικόνισε τήν σάρκα τοῦ Σωτῆρος, τό πῦρ τήν θεότητά Του καί ἡ ἀτμίδα τοῦ καπνοῦ τό ἅγιον Πνεῦμα, "τό ἐπελθόν τῆ Παρθένω καί κόσμω εὐωδιάσασαν".
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ἡ ὑμνολογία λοιπόν τῶν Χριστουγέννων εἶναι τό ἀπαύγασμα τῆς ποιητικῆς ἐκχυλλίσεως τῶν ἱερῶν ποιητῶν τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ ἐμπνευσμένοι ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα ποιητές ὕμνησαν τό μεγάλο γεγονός τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως καί ἔδωσαν στήν μέν Ἐκκλησία ἀνεπανάληπτα ποιήματα λατρείας στούς αἰῶνες καί στόν παγκόσμιο πολιτισμό κορυφαία δείγματα ὑψίστης ποιητικῆς τέχνης. Οἱ πιστοί καλοῦνται αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες, πέρα ἀπό τίς ὑλικές ἀπολαύσεις τῶν ἡμερῶν, πού καί αὐτές εἶναι συνοδευτικές ὥς ἕνα σημεῖο τῆς μεγάλης χαρᾶς, νά πλησιάσουν νοερά τήν φάτνη τῆς Βηθλεέμ καί νά γονατίσουν μπροστά στό Θεῖο Νήπιο καί νά τοῦ ἐναποθέσουν τή ζωή τους καί τή σωτηρία τους. Ἡ θεσπέσια ἱερή ὑμνολογία τῆς μεγάλης ἑορτῆς θά τούς βοηθήσει νά ποῦν τόν ποιμενικό λόγο "διέλθωμεν δή ἕως βηθλεέμ καί ἴδωμεν... τό γεγονός, ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν" (Λουκ. β΄ 15).

Η Γέννηση του Χριστού
από τον Άγιο Νικόλαο Ορφανό, Θεσσαλονίκη
1310-1320

Πηγή κειμένου: Αποστολική Διακονία

Πηγή εικόνων: Εικαστικόν

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Από το 1833 είχε να καθήσει αρχιεπίσκοπος μεταξύ των υπουργών




Στην αρχή της συνεδρίασης του Υπουργικού Συμβουλίου παρέστη και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, υπό την καθοδήγηση του οποίου η Εκκλησία εφαρμόζει προνοιακά προγράμματα για Έλληνες και αλλοδαπούς, γεγονός που υπογράμμισε ο πρωθυπουργός.. (www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1758351 )


Από το 1833 είχε να καθήσει αρχιεπίσκοπος μεταξύ των υπουργών
Της Μαρίας Αντωνιάδου από το ΒΗΜΑ


Ιστορικής και συμβολικής σημασίας κίνηση χαρακτηρίζεται η χθεσινή ομιλία του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερώνυμου στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, καθώς σύμφωνα με μελετητές ο κ. Ιερώνυμος είναι ο πρώτος Προκαθήμενος που παραβρίσκεται σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου από το 1833, οπότε και ανακηρύχθηκε μονομερώς το Αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ελλάδος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ταυτόχρονα ιστορικής σημασίας θεωρείται και η πρόσκληση την οποία απηύθυνε στον Πρωθυπουργό ο Αρχιεπίσκοπος να παρευρεθεί σε μια συνεδρίαση της Συνόδου της Ιεραρχίας, αλλά και η αποδοχή της από την πλευρά του κ. Γ. Παπανδρέου, καθώς ουδέποτε εν ενεργεία πρωθυπουργός παραβρέθηκε σε τέτοιου είδους συνεδρίαση από της ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. 
Σύμφωνα με στενούς συνεργάτες του κ. Ιερώνυμου στις 12 χθες το μεσημέρι ο Πρωθυπουργός επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον Αρχιεπίσκοπο και του ζήτησε να επισκεφθεί έναν από τους χώρους όπου καθημερινά η Εκκλησία μοιράζει συσσίτια. Η συνάντηση κλείστηκε για τις 3 το μεσημέρι και ο Πρωθυπουργός και ο Αρχιεπίσκοπος βρέθηκαν μαζί με τον υπουργό Εσωτερικών κ. Ι. Ραγκούση, τον δήμαρχο Αθηναίων κ. Ν. Κακλαμάνη, τον πρωτοσύγκελο της Αρχιεπισκοπής Αρχιμανδρίτη κ. Γαβριήλ Παπανικολάου και τον γενικό διευθυντή της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Αλληλεγγύη» κ. Κ. Δήμτσα στο Κέντρο Αστέγων του δήμου στην οδό Πειραιώς, όπου καθημερινά η Αρχιεπισκοπή διανέμει 1.600 μερίδες σε αστέγους, μετανάστες, παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα με τη χρήση ουσιών αλλά και άλλους ανθρώπους που στερούνται τα προς το ζην. 
Στη συνέχεια ο Αρχιεπίσκοπος και ο Πρωθυπουργός μετέβησαν στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου με το ίδιο αυτοκίνητο και είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν σε ιδιαίτερα θερμό κλίμα για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πάσχοντες άνθρωποι, όπως σημείωσαν συνεργάτες του κ. Ιερωνύμου. 
Η παρουσία του κ. Ιερωνύμου στο Υπουργικό Συμβούλιο, επεσήμαιναν μιλώντας στο «Βήμα» γνωστοί ιεράρχες, αποτελεί ένα ενωτικό μήνυμα για τον ελληνικό λαό. «Οι καιροί είναι δύσκολοι. Τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα τεράστια. Η Εκκλησία σε όλον τον κόσμο πιέζεται από κινήσεις όπως η αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου και των εικόνων από τα σχολεία. Πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι» τόνιζαν συνοδικοί μητροπολίτες. 
Την ίδια ώρα, όπως σημείωναν οι ίδιοι ιεράρχες, η πρόσκληση του κ. Παπανδρέου ενισχύει τον Αρχιεπίσκοπο στο εσωτερικό της Ιεραρχίας, καθώς σταματάει, για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, τις φωνές αντίδρασης των μητροπολιτών στις επιλογές του κ. Ιερωνύμου και των συνεργατών του. Άλλωστε τέτοιες στιγμές, αν και δεν συγκρίνονται, όπως τόνιζαν, μόνο οι μακαριστοί αρχιεπίσκοποι Δαμασκηνός Παπανδρέου, ως αντιβασιλέας αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς, και ο από Τραπεζούντος Χρύσανθος Φιλιππίδης, ο οποίος συμμετείχε μεταξύ άλλων στις συνομιλίες που γίνονταν στο Παρίσι για τη Συνθήκη των Σεβρών, έζησαν. 
Αξίζει να σημειωθεί ότι τα βλέμματα όλων των αρχιερέων είναι πλέον στραμμένα προς τον κ. Ιερώνυμο. Αλλά, όπως σημείωναν κληρικοί, είναι επιδοκιμαστικά. Δεν λείπουν όμως και οι πρώτες επικριτικές ματιές. Οπως τονίζεται, σε άλλες εποχές και μόνον η συνάντηση με τον βασιλικό επίτροπο ο οποίος υπέγραφε τις αποφάσεις της Συνόδου για να έχουν εγκυρότητα σήμαινε ότι αυτός ο κληρικός ή ο μητροπολίτης απολάμβανε μεγάλες τιμές και δόξες στη διοίκηση της Εκκλησίας αλλά και ζηλόφθονες ματιές ή και σφοδρές επιθέσεις... 
Ο θεσμός του βασιλικού επιτρόπου στην Εκκλησία ξεκίνησε επί βασιλείας Οθωνα και ίσχυσε ως και τις αρχές της δεκαετίας του ΄70. Τη θέση υπηρέτησαν πολλοί γνωστοί νομικοί και θεολόγοι, όπως ο Βασίλειος Δέλλας, ο Αμίλκας Αλεβιζάτος και ο Νικόλαος Δαμαλάς.

Ο Αρχιεπίσκοπος στο Υπουργικό Συμβούλιο

των Αντώνη Τριανταφύλλου και Νίκου Παπαχρήστου - Φώτο: Χρήστος Μπόνης (από το Amen.gr)


Την προσφορά της Εκκλησίας στον κοινωνικό και φιλανθρωπικό τομέα τίμησε σήμερα ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και η Κυβέρνηση προσκαλώντας τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο να παραστεί και να απευθυνθεί στα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου. Ήταν η πρώτη φορά που Πρόεδρος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος παρέστη σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, ενδεικτικό των θερμών σχέσεων που διατηρεί ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και στενοί συνεργάτες του με την παρούσα Κυβέρνηση.Στην ομιλία του ο κ.Ιερώνυμος επανέφερε πρόσφατη πρόταση του για συνεργασία Εκκλησίας-Πολιτείας με στόχο την αξιοποίηση της δεσμευμένης ακίνητης περιουσίας της Εκκλησίας προς όφελος ιδρυμάτων για την ανακούφιση ανθρώπων που έχουν ανάγκη στήριξης.






Ο Πρωθυπουργός




«Ειδικά αυτές τις γιορτινές ημέρες το μήνυμα της αλληλεγγύης γίνεται ακόμα πιο ισχυρό και αυτό το διαχρονικό μήνυμα, μακαριώτατε είναι ένα γερό θεμέλιο για τη συνεργασία μας. Συνεργασία σε μια μεγάλη προσπάθεια που ξεκινήσαμε ως κυβέρνηση για να εμπεδώσουμε μια κοινωνία αξιών μια ευνομούμενη πολιτεία μια κοινωνία δικαίου που βάζει στο επίκεντρο τον άνθρωπο.» είπε ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, υποδεχόμενος τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο στο Υπουργικό Συμβούλιο. Νωρίτερα ο Πρωθυπουργός είχε παραστεί στο συσσίτιο που προσέφερε η Αρχιεπισκοπή σε άστεγους της πόλης. 


«Μακαριώτατε, είναι χαρά και τιμή που βρίσκεστε σήμερα μαζί μας στο υπουργικό συμβούλιο είναι η πρώτη φορά που γίνεται μια παρόμοια συνάντηση. Δεν είναι βέβαια σήμερα ούτε ο χρόνος ούτε ο τόπος να μιλήσουμε για τις διακριτές σχέσεις κράτους Εκκλησίας. Εξάλλου γίνεται αυτός ο διάλογος με τα αρμόδια υπουργεία και ειδικά με το υπουργείο Παιδείας. Θέλω όμως σήμερα η κυβέρνησή μου και εγώ προσωπικά να τιμήσουμε την προσφορά της Εκκλησίας.
Ξέρουμε πόσα έχουν προσφέρει το δίκτυο των ενοριών και οι εθελοντές τους, γνωρίζουμε ότι η Εκκλησία έχει προσφέρει και ένα μεγάλο φιλανθρωπικό έργο και με τα συσσίτια της φροντίζει περίπου 35 χιλιάδες ανθρώπους καθημερινά. Ένα πραγματικά πολύτιμο έργο και θέλουμε να δώσουμε προοπτική στη συνεργασία μας ιδίως σε τομείς όπως της πρόνοιας, της φτώχειας και των μεταναστών. Οι μετανάστες αποτελούν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της παραγωγικής Ελλάδας και όσο τους θεωρούμε πολίτες δεύτερης κατηγορίας τόσο εθελοτυφλούμε στο πρόβλημα που μπορεί να έρθει» σημείωσε ο Πρωθυπουργός.
«Όσο δεν τους εντάσσουμε αρμονικά στην κοινωνία μας τόσο μπορεί να βαθαίνει η ανασφάλεια να δημιουργούνται ρήγματα στη συνοχή της κοινωνίας. Η ανισότητα, η αδήλωτη εργασία, η ανομία, η απώλεια πόρων για το ασφαλιστικό μας σύστημα είναι μερικές μόνο από τις επιπτώσεις της μη ένταξης των μεταναστών στην κοινωνία μας» είπε ο κ.Παπανδρέου και συνέχισε: «Μια ακόμα επίπτωση είναι να εξωθήσουμε άθελά μας τις νέες γενιές μεταναστών σε ένα περιθώριο, που θα έχει αρνητικές επιπτώσεις και για εκείνους αλλά και για την ίδια την καθημερινότητα μας στις γειτονιές και τις πόλεις. Ο μετανάστης δεν είναι εχθρός η κοινωνική ένταξη και δημιουργία προϋποθέσεων αρμονικής συμβίωσης διαφορετικών και ισότιμων ανθρώπων αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο για τον φόβο και την ανασφάλεια. Αυτό θα κάνουμε με τη νέα μεταναστευτική πολιτική που εγκαινιάζουμε με στόχο μια κοινωνία ασφάλειας, δικαιοσύνης και ανθρωπιάς».


Ο Πρωθυπουργός εξέφρασε την χαρά του που η Εκκλησία της Ελλάδος συμβάλει με τις δυνάμεις της στην στήριξη των μεταναστών και δεσμεύτηκε η Πολιτεία να την βοηθήσει στην κατεύθυνση αυτή.
«Χαίρομαι μακαριώτατε που η Εκκλησία συμβάλλει ουσιαστικά στη στήριξη των αποκλεισμένων και των μεταναστών. Με το προνοιακό και εκπαιδευτικό σας έργο όπως μέσα από τα προγράμματά σας για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας. Θεωρούμε χρέος της Πολιτείας να στηρίξουμε αυτή την προσπάθεια της Εκκλησίας που απευθύνεται στους πιο αδύναμους στους πιο ευάλωτους συμπολίτες μας. Σε ανθρώπους που η πολιτεία και η κρατική μηχανή δεν μπορούν να προσεγγίσουν» ανέφερε ο κ.Παπανδρέου.
«Σε αυτό το έργο που επιτελείτε είμαστε αποφασισμένοι να σταθούμε αρωγοί να το ενισχύσουμε ώστε να γίνει ακόμα πιο αποτελεσματικό να φέρουμε μεγαλύτερη ανθρωπιά στην κοινωνία μας» πρόσθεσε ο Πρωθυπουργός και ευχαρίστησε, εκ μέρους της κυβέρνησης τον Αρχιεπίσκοπος ο οποίος απεδέχθη την πρόσκληση να παραστεί στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, ανοίγοντας, όπως είπε, μια καινούργια σελίδα διαλόγου και συνεργασίας στις σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας.


Ο Αρχιεπίσκοπος


Από την πλευρά του ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος ευχαρίστησε τον Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου ο οποίος παρέστη στο συσσίτιο της Αρχιεπισκοπής.
«Είναι γνωστό ότι η Εκκλησία έχει κέντρο τον άνθρωπο στις επιδιώξεις της και όταν μιλάει για σωτηρία δεν νοεί μόνο την αναμόρφωση την πρόοδο και την καλλιέργεια του ανθρώπου εννοεί και τη συμπαράσταση και στα κάθε είδους προβλήματα που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος. Όταν ήρθα από μια επαρχία που εργάστηκα 40 χρόνια δεν είχα την εικόνα της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Για να πάρω αυτή την εικόνα χρειάστηκε πολλές φορές να κάνω διάφορες περιοδείες τη νύχτα σε διάφορα μέρη, να ζήσω με τα παιδιά των ναρκωτικών και να πω στους συνεργάτες μου στην Αρχιεπισκοπή ότι το προνοιακό έργο της Εκκλησίας πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή. Και άλλα έργα είναι που χρειάζονται, αλλά το προνοιακό είναι το πρώτο» είπε ο κ. Ιερώνυμος.
Αναφέρθηκε στην πρωτοβουλία των συσσιτίων που ξεκίνησε σαν μια προσπάθεια για να βοηθήσει «τα παιδιά εκείνα που περνάνε μια κρίση» και «η προσπάθεια διευρύνθηκε, ήρθαν πάρα πολλοί άλλοι Έλληνες και μετά οι μετανάστες».
«Έτσι γιγαντώθηκε η προσπάθεια και δεν το μετανιώνουμε παρ’ όλες τις δυσκολίες που έχει. Δικός μας σκοπός είναι να δώσουμε φαγητό σε αυτούς τους ανθρώπους χωρίς να ξεχνάμε ότι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να καλύψει τις βιοτικές του ανάγκες μπορεί να προβεί σε εγκληματικές πράξεις».
«Πολλοί άνθρωποι ήταν κρυμμένοι στα υπόγεια και δεν έβγαιναν έξω διότι φοβούνταν για διάφορους λόγους. Σήμερα αυτό έχει υπερνικηθεί» είπε ο Αρχιεπίσκοπος περιγράφοντας τις προσπάθειες προσέγγισης όλων αυτών των ανθρώπων που σήμερα βρίσκουν μια ατμόσφαιρα ζεστασιάς και εμπιστοσύνης» στους χώρους που η Εκκλησία προσφέρει τα συσσίτια.
«Εμείς όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας θα συνεχίσουμε. Η Αρχιεπισκοπή Αθηνών όμως έχει και άλλα προβλήματα και ήδη έχει κάνει ένα τεράστιο βήμα. Μας απασχολεί το θέμα του ανθρώπου του άρρωστου, του εγκαταλελειμμένου, του κατάκοιτου. Έτσι έχουμε περιπτώσεις ανθρώπων που είναι σε φοβερή κατάσταση. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει κάπου να τακτοποιηθούν. Έχω το παράδειγμα από τη Βοιωτία και αυτό θέλω να κάνω και στην Αθήνα. Σας προσκαλώ να έρθετε στη Λιβαδειά να δείτε το έργο που ήταν καρπός της συνεργασίας της Πολιτείας με την Εκκλησία. Αυτό το πιστεύω και το κηρύττω συνέχεια ότι δεν μπορεί ο καθένας να μένει περιχαρακωμένος στο χώρο του. Η Αρχιεπισκοπή Αθηνών πρέπει να ανοιχτεί και να συνεργαστεί με την Πολιτεία» είπε ο κ.Ιερώνυμος.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στις προσπάθειες που η Εκκλησία καταβάλει για τη δημιουργία σειράς ιδρυμάτων όπως για παράδειγμα για «παιδιά με αυτισμό, για παιδιά με νοητική στέρηση». 
«Δεν θέλω να σας κουράσω, αλλά να σας πω ότι αυτό γίνεται σε όλη την Ελλάδα. Λειτουργούν περίπου 700 ιδρύματα» είπε ο κ. Ιερώνυμος.

Η πρόταση συνεργασίας και τα δεσμευμένα εκκλησιαστικά ακίνητα

«Ένα έργο που κάνει η Εκκλησία και η Πολιτεία θα πρέπει να είναι πρότυπο. Η Εκκλησία μας έχει τη διάθεση για να προσφέρει έργο και κάθε χρόνο για τέτοια προγράμματα δαπανώνται περίπου εκατό εκατομμύρια ευρώ. Για να προχωρήσει λίγο περισσότερο η Εκκλησία θα πρέπει να βοηθηθεί σε αυτό τον τομέα, αν τον χρειάζεστε και αν πρέπει, και έχω κάνει μια πρόταση στην Ιεραρχία του Οκτωβρίου, λέγοντας όσα κτήματα είναι δεσμευμένα –κακώς- για διάφορους λόγους και δεν αξιοποιούνται, να δημιουργήσουμε ένα φορέα ώστε αυτά τα κτήματα να αξιοποιηθούν, να δώσουν καρπό, χρήματα και αυτά τα χρήματα να μη γίνουν ούτε μετοχές στην Εκκλησία αλλά ούτε να πάνε στον κορβανά του κράτους.
Να κάνουμε ένα ταμείο εκκλησιαστικής πρόνοιας ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσουμε και αυτά τα χρήματα να πάνε σε ιδρύματα, σε ένα δίκτυο τέτοιων ιδρυμάτων για τις ανάγκες των ανθρώπων που έχουν πολύ μεγάλη ανάγκη» τόνισε ο Αρχιεπίσκοπος, επαναφέροντας πρόσφατη πρόταση του.

Ο Αρχιεπίσκοπος παρακάλεσε τους υπουργούς να επιταχύνουν τις διαδικασίες ώστε ζητήματα που σχετίζονται με το προνοιακό έργο της Εκκλησίας να μην καθυστερούν εξαιτίας της γραφειοκρατίας, «να τα σπρώχνουμε, να τα περνάμε και να μην περιμένουμε δυο χρόνια, τρία χρόνια για να πάρουμε τη μια βεβαίωση και το άλλο χαρτί και να αλλάζει ο υπουργός, να αλλάζει ο γραμματέας και να μην προχωρούμε».
«Θέλω να σας πω ότι από όλο το χώρο της Εκκλησίας υπάρχει η καλή διάθεση να συνεργαστούμε για τον άνθρωπο, για τον οποίο εργαζόμαστε και εσείς και εμείς» κατέληξε ο Αρχιεπίσκοπος.

Πρωθυπουργός: "Θέλουμε ενωμένη την Κοινωνία"



«Όσους νόμους και να περάσουμε και όσα χρήματα διαθέσουμε αν δεν υπάρχει ανθρωπιά και αξιοπρέπεια ούτε τη μοναξιά θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε ούτε θα μπορέσουμε να διαμορφώσουμε μια συλλογική λειτουργία και συνοχή της κοινωνίας να αντιμετωπίσει προβλήματα και να στηρίξει προγράμματα της κυβέρνησης» είπε ο Πρωθυπουργός και έκανε λόγο για προσπάθεια δημιουργίας ενός ισχυρού προνοιακού συστήματος.
«Έχουμε ξεκινήσει ένα εποικοδομητικό διάλογο και πιστεύω ότι θα φέρει καρπούς διαμορφώνοντας τους σωστούς ρόλους που πρέπει να έχουμε μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας αλλά και μια συνεργασία που πρέπει να έχουμε για τα μεγάλα θέματα που αφορούν τον τόπο» ολοκλήρωσε ο κ.Παπανδρέου.



Πρόσκληση Ιερωνύμου σε Παπανδρέου



Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έσπευσε να προσκαλέσει τον Πρωθυπουργό να παραστεί σε μια από τις συνεδριάσεις της Ιεράς Συνόδου.
«Έχουμε και εμείς ένα μικρό κοινοβούλιο δεν είναι τόσο μεγάλο όσο το δικό σας και θα νιώθαμε και εμείς πολλή χαρά να σας έχουμε κοντά μας».
«Mετά χαράς» απάντησε ο Πρωθυπουργός.


Πηγή:
 www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=1247 

Σχέσεις συνεργασίας Εκκλησίας - Κράτους

Του Άγγελου Κωβαίου από το ΒΗΜΑ

Ο Αρχιεπίσκοπος υπερασπίστηκε το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας και κατέστησε σαφές ότι η κυβέρνηση οφείλει να λάβει υπόψη την προσφορά της, την οποία προσδιόρισε σε 100 εκατ. ευρώ ετησίως
Ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος είχε την ευκαιρία να μεταφέρει απευθείας τις απόψεις του στα μέλη της κυβέρνησης

Σε νέα βάση τίθενται οι σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας μετά τη χθεσινή παρουσία του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερώνυμου στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου.
Σύμφωνα με την επισήμανση του ιδίου του Πρωθυπουργού, γυρίζει «μια καινούργια σελίδα διαλόγου και συνεργασίας στις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας», ενώ χαρακτηριστική ήταν η επισήμανση του κ. Γ. Παπανδρέου στην έναρξη της συνεδρίασης, όταν τόνισε ότι δεν είναι σήμερα ο κατάλληλος χρόνος και τόπος για να συζητηθούν οι διακριτές σχέσεις Κράτους- Εκκλησίας. Από την πλευρά του ο Αρχιεπίσκοπος υπερασπίστηκε την κοινωνική προσφορά της Εκκλησίας, ζήτησε από τον Πρωθυπουργό να το λάβει υπόψη του και σημείωσε ότι θα πρέπει να εξαλειφθούν τα γραφειοκρατικά κωλύματα που το παρεμποδίζουν.
Σύμφωνα με μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου και συνεργάτες του Πρωθυπουργού με τη χθεσινή παρουσία του κ. Ιερώνυμου στο Υπουργικό Συμβούλιο επετεύχθησαν δύο στόχοι: αφενός να εκτονωθούν κάποιες ενδεχόμενες αντιδράσεις από συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας σε ό,τι αφορά τις ρυθμίσεις για τη χορήγηση ιθαγένειας και δικαιώματος ψήφου στους μετανάστες και αφετέρου να διαλυθεί κάθε ενδεχόμενη εντύπωση περί διάθεσης της κυβέρνησης να ανοίξει μέτωπο με την Εκκλησία είτε για θέματα των σχέσεών τους είτε για οικονομικά ζητήματα (φορολόγηση εκκλησιαστικής περιουσίας κ.ά.).
Οπως σημείωσε πάντως υπουργός της κυβέρνησης σε κατ΄ ιδίαν συζήτηση μετά τη συνεδρίαση, με τη χθεσινή παρουσία του ο κ. Ιερώνυμος μετέφερε με σαφήνεια τα μηνύματα της Εκκλησίας προς την κυβέρνηση, η οποία έδειξε ότι τα έλαβε. Ζητούμενο, σύμφωνα με την ίδια πηγή, είναι το κατά πόσον έστειλε και η κυβέρνηση τα δικά της μηνύματα.
O κ. Παπανδρέου είπε ότι είναι χρέος της Πολιτείας να στηρίζει την κοινωνική προσφορά της Εκκλησίας και απευθυνόμενος στον κ. Ιερώνυμο χρησιμοποίησε μια κατά πολλούς ενδεικτική φράση, μιλώντας για τους «σωστούς ρόλους που πρέπει να έχουμε μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας, αλλά και μια συνεργασία για μεγάλα θέματα που αφορούν τον τόπο».
Κατά τη σύντομη παρέμβασή του ο Αρχιεπίσκοπος παρουσίασε και υπερασπίστηκε το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας και έδωσε ένα σαφές μήνυμα, όπως εκτιμούσαν έπειτα από τη συνεδρίαση μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου: ότι ο ρόλος της Εκκλησίας θα παραμείνει ενεργός και ότι η κυβέρνηση οφείλει να λάβει υπόψη της την προσφορά της, την οποία μάλιστα προσδιόρισε σε 100 εκατ. ευρώ ετησίως.
Χαρακτηριστικό ήταν ότι ο κ. Ιερώνυμος ζήτησε την υποστήριξη και συνδρομή της κυβέρνησης ώστε να δημιουργηθεί ένας νέος φορέας για την αξιοποίηση ακινήτων. Οπως σημείωσε δε, τα χρήματα του φορέα αυτού «δεν θα γίνουν μετοχές της Εκκλησίας, ούτε θα πηγαίνουν στον κρατικό κορβανά» , αλλά θα αξιοποιηθούν σε προνοιακές δομές.
Επιπλέον ο κ. Ιερώνυμος προσκάλεσε τον Πρωθυπουργό να παραστεί σε κάποια από τις επόμενες συνεδριάσεις της Ιεράς Συνόδου, την οποία χαρακτήρισε «μικρό υπουργικό συμβούλιο».

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ - ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΥΡΡΟΥ


Εφημερίδα "Η Αλήθεια":

Είπα «προχώρα» και σώθηκα
ΟΠΟΙΟΣ ΚΟΥΡΝΙΑΖΕΙ Σ’ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΕΙ Η «ΜΑΚΡΟΣΤΕΝΗ»
22/12/2009

Η δύναμη της θέλησης, η πίστη στο Θεό και η αντοχή του στάθηκαν -σύμφωνα με τον πατέρα Δημήτριο Πύρρος- σωτήριες κατά την πολύωρη περιπέτειά στον Ανδρόλακα, όπου είχε πάει να μαζέψει αμανίτες με συντοπίτες του το πρωί της Παρασκευή. Έχοντας πλέον επιστρέψει στον σπίτι του και στους οικείους του σώος και αβλαβής μετά την πολύωρη, νυχτερινή περιπλάνησή του στο βουνό, περιγράφει στην “ΑΛΗΘΕΙΑ” τα γεγονότα με νηφαλιότητα.
ΕΡ: Πότε και πώς ξεκίνησε η περιπέτειά σας;
ΑΠ: Εμείς ξεκινήσαμε πρωί, μια παρέα συγχωριανών, φθάσαμε γύρω στις 11.30 το πρωί και ψάχναμε για αμανίτες. Πέρασαν 2-3 ώρες.
ΕΡ: Ήσασταν διασκορπισμένοι; Βλέπατε ο ένας τον άλλο;
ΑΠ: Ήμασταν ο ένας κοντά στον άλλο, πηγαίναμε παράπλευρα είχαμε αποστάσεις που έβλεπε ο ένας τον άλλο. Μέχρι τις 2.30 ήμασταν όλοι κοντά. Εκείνη την ώρα δύο εξ αυτών είπαν: «παπά Δημήτρη φεύγουμε». Εκείνοι είχαν προχωρήσει…
ΕΡ: Σας παρέσυραν οι αμανίτες;
ΑΠ: Ναι, άρχισα να βρίσκω αμανίτες και βλέποντάς τους είπα «μα να τους αφήσω;»
Περίπου στις 3.25 μ.μ. με βρήκε η παπαδιά στο τηλέφωνο και της είπα ότι είμαι μόνος μου και θα είναι δύσκολο να επιστρέψω γιατί δεν είχα ορατότητα και ήμουν φορτωμένος με τους αμανίτες.
ΕΡ: Όταν συνειδητοποιήσατε ότι χαθήκατε βρεθήκατε σε απόγνωση;
ΑΠ: Δεν ήλθα σε καμία απόγνωση ήξερα πλέον ότι ο δρόμος της επιστροφής
Είναι δύσκολος και είπα «προχώρα!». Αντίκρισα την κοίτη του ποταμού που ήταν λευκή με χαλίκια και μου φάνηκε σαν δρόμος και πήρα την αντίθετη πορεία από εκεί που με περίμεναν οι άλλοι. Πήγα προς τον ποταμό αλλά αυτός δεν θα με έβγαζε εκεί που ήταν το αυτοκίνητο.
ΕΡ: Ποιες ήταν οι πρώτες κινήσεις που κάνατε;
ΑΠ: Έψαξα να δω αν είχα αναπτήρα. Ήμουν βρεγμένος. Κρύωνα. Ήξερα ότι μόνο κινούμενος θα μπορούσα να έχω τη θερμοκρασία
ΕΡ: Δεν κουραστήκατε;
ΑΠ: Ήταν επίπονο, κοπιώδες, οδύσσεια πραγματική. Αν είχα αναπτήρα θα άναβα φρύγανα να ζεσταθώ λίγο έστω να ξεκουραστώ… Ακολούθησα τη ροή του ποταμού.
ΕΡ: Έχετε βρεθεί άλλοτε στη ζωή σας σε παρόμοια κατάσταση;
ΑΠ: Κι άλλες φορές βρέθηκα σε παρόμοια κατάσταση, όχι όμως να έχω χάσει τον έλεγχο. Ήταν στο Πελινναίο ήμουνα με ένα συγχωριανό, τον Γ. Σίμο από τη Λαγκάδα και βρεθήκαμε μία η ώρα στο βουνό επειδή έπαθε βλάβη το αυτοκίνητο και μείναμε εκεί όλη τη νύχτα. Τώρα όμως οδηγούμουν προς το άγνωστο, πήγαινα με αβεβαιότητα.
ΕΡ: Ο φόβος δεν σας κυρίευσε;
ΑΠ: Ουδένας φόβος. Η δύναμη της θελήσεώς μου ήταν, είπα «αν είναι θέλημα Θεού να επιζήσω, θα ζήσω. Φθάνει να μη με εγκαταλείψουν οι δυνάμεις μου, να έχω αντοχή». Δεν έχασα το θάρρος και την ψυχραιμία μου, τι να κάνω είπα, να παραδώσω το πνεύμα μου και να με βρούνε το πρωί νεκρό;
ΕΡ: Νιώσατε τον κίνδυνο;
ΑΠ: Βεβαίως και ένιωσα τον κίνδυνο. Μου έδωσε μια παρηγοριά ότι ξημέρωσε η νέα μέρα. Η νύχτα ήταν δύσκολη για μένα, διότι από τις 4 η ώρα νύχτωσε και έκανε κρύο, έβρεχε…
ΕΡ: Πότε άρχισε να διαφαίνεται μια ελπίδα;
ΑΠ: Όταν βρέθηκα στο τέλος του ποταμού που οδηγεί από τον Ανάβατο στη γέφυρα της Ελίντας. Είναι ένα καινούριο γεφύρι, δεν το γνώρισα, όταν έφτασα στην άσφαλτο σκέφτηκα να βρω τρόπο να ειδοποιήσω.
ΕΡ: Σκεπτόσασταν αυτούς που είχατε αφήσει πίσω;
ΑΠ: Αυτό περισσότερο μου έκοβε τη δύναμη, αισθανόμουν την ανησυχία και το άγχος που τους είχα φέρει.
ΕΡ: Τι έγινε στη συνέχεια;
ΑΠ: Όταν βρέθηκα στην άσφαλτο ήταν 7-7:30 το πρωί. Δεν εκάθισα για να ξεκουραστώ για να βρω το πρώτο σπίτι. Μέχρι που έφτασα στο δρόμο προς Ελίντα πέρασε μια παρέα από το Λιθί που επίσης πήγαιναν για Αμανίτες και με πήγαν στη Σιδηρούντα.
ΕΡ: Τι σκεφθήκατε όταν είδατε το αυτοκίνητο;
ΑΠ: Όταν είδα το αυτοκίνητο ήταν… άγγελος. Είπα «έστειλε ο Θεός τον άγγελό του να με προφυλάξει. Ήταν η μόνη μου παρηγοριά. Στάθηκα στη μέση του δρόμου για να με πάρει να πάω να βρω ένα κατάλυμα και να πάρω τηλέφωνο.
ΕΡ: Η πρώτη σας επικοινωνία ήταν με την πρεσβυτέρα;
ΑΠ: Ναι, εν τω μεταξύ είχαν έλθει περιπολικά, αστυνομία, ασθενοφόρο.
ΕΡ: Πώς κρίνετε την κινητοποίηση που έγινε για τη διάσωσή σας;
ΑΠ: Μόνος μου διασώθηκα, καμία βοήθεια δεν είχα. Εγώ βγήκα μόνος από την κάμινο της απελπισίας. Μόνος μου σώθηκα. Δε λειτούργησαν ως φαίνεται καλά, γιατί δεν μπορείς να χτενίζεις μια περιοχή μόνο όπου είχα πάει για αμανίτες. Μπορούσαν να συγκροτήσουν 2-3 μέτωπα αφού δεν με εύρισκαν στο σημείο. Δεν έγινε καμία περαιτέρω ενέργεια εξεύρεσης του προσώπου μου.
ΕΡ: Τι θα είχατε να πείτε για τους συγχωριανούς σας που έσπευσαν να σας αναζητήσουν;
ΑΠ: Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, ήταν συγκινητική η πράξη τους αυτή που επέδειξαν τόσο ενδιαφέρον και τόση αγάπη. Η ηθική ικανοποίηση ήταν μεγάλη.
ΕΡ: Ήταν η πιο συγκινητική στιγμή που ζήσατε τα χρόνια που είστε ιερέας;
ΑΠ: Ναι, στα 48 χρόνια που υπηρετώ το χωριό ήταν η πλέον συγκινητική. Ήταν η επιβράβευση της προσφοράς μου. Πέρασαν όλη τη νύχτα στο βουνό. Αυτό με συγκίνησε περισσότερο από όλα.
ΕΡ: Θα ξαναπάτε για αμανίτες;
ΑΠ: Βεβαίως και θα ξαναπάω. Είναι ένα χόμπυ, όπως το κυνήγι. Ένα από αυτά που μου αρέσει.
ΕΡ: Τι θα παίρνατε μαζί σας αν ανεβαίνατε ξανά στο βουνό;
ΑΠ: Δε θα φεύγαμε έτσι ανοργάνωτα. Χρειάζεται μια οργάνωση, έναν αναπτήρα, έναν μικρό φακό, ένα μαχαίρι ή ένα πριόνι για να κόψεις κάποιο κλαδί και βέβαια νερό. Εγώ είχα 20 ώρες να πιω νερό.
ΕΡ: Είχατε αφυδατωθεί;
ΑΠ: Σχεδόν είχα αφυδατωθεί. Βρήκα έναν νερόλιθο, έβαλα το πρόσωπό μου στην πέτρα και ήπια σαν την κατσίκα.
ΕΡ : Τελικά τι σας έσωσε;
ΑΠ: Η δύναμη της θελήσεώς μου και της πίστης στο Θεό. Είπα «γενηθήτω το θέλημά σου. Αν είναι θέλημα Θεού να επιζήσω, θα επιζήσω και η αντοχή που είχα. Δεν το έβαζα κάτω. Έλεγα πρέπει να ζήσω. Λέω αν κουρνιάσω σε μια γωνιά…Σήμερα θα ήμουν στην μακρόστενη…
Ευγ. Κ.



Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Ο ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ (1736 -1809) Ο ηγιασμένος των Κολλυβάδων


Στις 28 Δεκεμβρίου 2009 συμπληρώνονται με τη χάρη του Παναγάθου Θεού 200 έτη από την οσιακή κοίμηση μιας αξιόλογης πνευματικής μορφής του κινήματος της Φιλοκαλικής Αναγέννησης, που διέλαμψε ως νέος κοινοβιάρχης, γενόμενος υπόδειγμα αυστηρής άσκησης και αδιάλειπτης προσευχής, πραότητος και διάκρισης, φιλανθρωπίας και ταπεινοφροσύνης. 
Ο λόγος για τον Όσιο και θεοφόρο Νήφωνα, τον επαξίως επονομασθέντα νέο κοινοβιάρχη, ο οποίος συνέβαλε στην ανάπτυξη του μοναχισμού με την ίδρυση ησυχαστηρίων και μοναστηριών σε νησιά του Αιγαίου, αγωνιζόμενος μαζί και με τους άλλους κολλυβάδες πατέρες για τη διάσωση του ορθοδόξου φρονήματος, την πνευματική αναγέννηση του λαού και την επιστροφή στην αρχαία εκκλησιαστική παράδοση.
Γεννημένος το 1736 στο χωριό Πατρικά της νότιας Χίου χάνει τους γονείς του από επιδημία πανώλους και μάλιστα σε ηλικία, κατά την οποία ο κατά κόσμον Νικόλαος ήταν ακόμη νήπιο. Την ανατροφή του ανέλαβε μια θεία του και όταν έγινε πλέον έφηβος, φεύγει για την Κωνσταντινούπολη, όπου ασχολείται με το εμπόριο. Παράλληλα αναπτύσσει βαθιά φιλία με έναν συμπατριώτη του έμπορο. Όμως το απροσδόκητο και συνταρακτικό γεγονός της δολοφονίας του φίλου του από κάποιον γενίτσαρο,  γεμίζει την ψυχή του με θλίψη και απόγνωση. Το θλιβερό αυτό γεγονός τον αναγκάζει να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη και να αναχωρήσει για το Άγιο Όρος. Πρώτος σταθμός ήταν η Μονή της Μεγίστης Λαύρας, αλλά μετά από σύντομο χρονικό διάστημα ανεχώρησε για τη Σκήτη του Παντοκράτορος, τη σημερινή Καψάλα, όπου εκάρη μοναχός με το όνομα Νήφων. Παρόλο που ποτέ δεν φοίτησε σε σχολείο, κατανοούσε την Αγία Γραφή και τα συγγράμματα των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, ενώ έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια προς το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Σύμφωνα με τον κορυφαίο διηγηματογράφο Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη ο Όσιος Νήφων ασκήτεψε μαζί και με άλλους ενάρετους μοναχούς στην ερημική σκήτη του Αγίου Βασιλείου ψηλά στον Άθωνα. Όμως εξαιτίας της ταραχώδους περιόδου του πνευματικού κινήματος των Κολλυβάδων ο ενάρετος Νήφων, ο οποίος είχε ήδη χειροτονηθεί ιερέας, συνταράσσεται από την όξυνση των προβλημάτων, που είχαν προκύψει και οδήγησαν σε θλιβερά επεισόδια. Βασική αιτία της διένεξης ήταν η άρνηση των κολλυβάδων πατέρων να τελέσουν μνημόσυνα την Κυριακή, η οποία ως γνωστόν είναι η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου μας. Μάλιστα το 1772 οι κολλυβάδες συνέταξαν αναφορά προς την Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, την οποία μαζί και με την ομολογία πίστεως απέστειλαν στην Κωνσταντινούπολη με τον μοναχό Νήφωνα. Ο Πατριάρχης Θεοδόσιος Β΄ εξέδωσε συνοδική απόφαση, με την οποία δικαίωνε και τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Τότε ο Νήφων επέστρεψε στο Άγιο Όρος χωρίς να παραλάβει την πατριαρχική απόφαση. Βλέποντας τη θλιβερή αυτή κατάσταση αποφασίζει να εγκαταλείψει το Άγιο Όρος, στο οποίο γνώρισε μεταξύ άλλων και τον Άγιο Αθανάσιο τον Πάριο (1721 -1813), ο οποίος αναδείχθηκε λαμπρός εκπρόσωπος του λεγομένου κολλυβαδικού κινήματος.
Έτσι ο Νήφων αναγκάζεται να καταφύγει σε διάφορα νησιά του Αιγαίου. Πρώτος σταθμός ήταν η μυροβόλος και αγιοτόκος Χίος, η φίλτατη πατρίδα του, αλλά μετά από μία σύντομη παραμονή μεταβαίνει μαζί με τη συνοδεία του στη Σάμο, όπου για λίγους μήνες εγκαταβιώνουν στο παλαιό μοναστηράκι της Αγίας Κυριακής κοντά στην κωμόπολη του Μαραθοκάμπου. Από τη Σάμο ο Όσιος Νήφων μαζί με τους ιερομονάχους Γρηγόριο τον Νισύριο, Αθανάσιο τον εξ Αρμενίας και Αρσένιο τον Μωραΐτη φτάνουν στη Νάξο, όπου σύμφωνα με την παράδοση διέμειναν στο ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας Φανερωμένης. Στη Νάξο γνωρίστηκαν με τον Νικόλαο Καλιβούρτζη, τον μετέπειτα διαπρεπή φιλοκαλικό πατέρα και φωτεινό διδάσκαλο της Ρωμιοσύνης, Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη (1749-1809), ο οποίος χάρη σ’ αυτούς αποφάσισε να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο στο Άγιο Όρος. Μετά τη Νάξο μεταβαίνουν στην Πάτμο, όπου εκεί γνωρίστηκαν με τον ευκλεή και θεοφόρο ιεράρχη της Κορίνθου και Γενάρχη του Φιλοκαλισμού, Άγιο Μακάριο Νοταρά (1731-1805). Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονιστεί ο ιδιαίτερος πνευματικός σύνδεσμος, που αναπτύχθηκε μεταξύ του Οσίου Νήφωνος και του Αγίου Μακαρίου του Νοταρά. Στη συνέχεια ο Όσιος Νήφων μαζί με τον Γρηγόριο τον Νισύριο επισκέπτεται τους Λειψούς, όπου στην ερημική τοποθεσία Ρωμάνι έκτισε το εκκλησάκι –ησυχαστήριο του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου από μεγάλη ευλάβεια προς το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Στους Λειψούς ο Όσιος Νήφων έμεινε λίγους μήνες, αφού οι πειρατικές επιδρομές τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει το νησί και να μεταβεί στους Φούρνους περί το 1775, όπου και εδώ ανεγείρει εκκλησάκι –ησυχαστήριο προς τιμήν του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Το ίδιο έτος ξεκίνησε και η ανέγερση της ιεράς μονής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην τοποθεσία Λευκάδα και σε μικρή απόσταση από τον Άγιο Κήρυκο, την πρωτεύουσα της Ικαρίας. Μάλιστα στο υπέρθυρο της εξωτερικής πύλης του καθολικού της μονής μαρτυρείται το έτος ανεγέρσεως: «Εκτίσθη η παρούσα ιερά Μονή υπό του πανοσιωτάτου ιερομονάχου Νήφωνος, 1775». Σημαντική ήταν και η συμβολή του Αγίου Μακαρίου του Νοταρά, ο οποίος επισκέφθηκε το μοναστήρι της Ικαρίας και έμεινε μαζί του για αρκετό χρονικό διάστημα. Αψευδείς μαρτυρίες της ευεργετικής παρουσίας του Αγίου Μακαρίου στο μοναστήρι είναι τα σωζόμενα ερείπια από το κελλί, στο οποίο διέμενε, καθώς και το ανεγερθέν παρεκκλήσιο επ’ ονόματι του Αγίου Μακαρίου μετά την οσιακή του κοίμηση στη Χίο, στις 17 Απριλίου 1805. Το ιστορικό μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου της Ικαρίας υπήρξε το ευλογημένο πνευματικό καταφύγιο των θεοφόρων κολλυβάδων ασκητών και κατέστη ένα υποδειγματικό κοινόβιο, αφού επί των ημερών του κτήτορος Οσίου Νήφωνος ο αριθμός των μοναχών έφθασε τους εικοσιπέντε. Είναι επίσης αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι οι κάτοικοι της Ικαρίας αγάπησαν ιδιαίτερα το κολλυβαδικό αυτό μοναστήρι με την αβραμιαία φιλοξενία, αφού γνώριζαν ότι οι πύλες της μονής ήταν πάντα ανοιχτές για όλους τους επισκέπτες, οι οποίοι έβρισκαν πλούσιο φαγητό και χώρο για να αναπαυθούν. Επιπλέον πλήθος κόσμου κατέφθανε στο μοναστήρι για να καθοδηγηθεί πνευματικά από τον πράο, διακριτικό και διορατικό Γέροντα Νήφωνα, ο οποίος αναδείχθηκε αλείπτης των μοναζόντων και χειραγωγός των ασκητών, καθιστώντας το μοναστήρι κέντρο παιδείας και πνευματικής άσκησης για τους υποψήφιους κληρικούς.
Το 1778 ο σκιαθίτης απόφοιτος της Πατμιάδας Γρηγόριος Χατζησταμάτης πληροφορήθηκε για τον ενάρετο Γέροντα Νήφωνα και το περίφημο μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Ικαρία και αποφασίζει να εγκαταλείψει την Πάτμο, όπου βρισκόταν, και να καταφύγει στην περιώνυμη κολλυβαδική μονή. Εκεί εκάρη μοναχός και πρότεινε στον Νήφωνα να φύγουν από την Ικαρία και να εγκατασταθούν στη Σκιάθο, όπου ο πατέρας του Γρηγορίου διέθετε μεγάλη κτηματική περιουσία.
Έτσι το 1794 φτάνουν στη Σκιάθο για να ανεγείρουν ιερά μονή επ’ ονόματι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Η ανέγερση της μονής άρχισε το 1794 και τον Σεπτέμβριο του 1797 η μονή κατέστη πατριαρχικό σταυροπήγιο. Το 1798 ο παπά-Γρηγόρης Χατζησταμάτης έγινε ο νόμιμος κληρονόμος της οικογενειακής περιουσίας, την οποία και δώρισε στο μοναστήρι, το οποίο στη συνέχεια αναδείχθηκε ως το πνευματικό κέντρο και καταφύγιο για τους κατοίκους της Σκιάθου κατά τη σκοτεινή περίοδο της Τουρκοκρατίας. Μάλιστα τον Σεπτέμβριο του 1807 έφτασαν εκεί καταδιωκόμενοι από τους Τούρκους 1.400 κλεφταρματολοί από όλη την Ελλάδα. Στη μεγάλη αυτή σύναξη των καπεταναίων και αγωνιστών ο Γέροντας Νήφων ευλόγησε την πρώτη ελληνική σημαία, η οποία στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου το 1823 ορίστηκε ως ο επίσημος τύπος της σημαίας του έθνους μας.
Αλλά ο Όσιος Νήφων άρχισε σιγά –σιγά να επιζητά περισσότερη ησυχία και απομόνωση και γι’ αυτό αποφάσισε να επιστρέψει στην αγαπημένη του Ικαρία. Όμως την επιθυμία του αυτή δεν την πραγματοποίησε ποτέ, γιατί τον Δεκέμβριο του 1809 προαισθανόμενος το επίγειο τέλος του, κάλεσε έξι υποτακτικούς του και τους όρισε να πάνε στην Ικαρία για να ανακαινίσουν το ιστορικό μοναστήρι, το οποίο τόσο πολύ αγάπησε. Έτσι στις 28 Δεκεμβρίου 1809 ο θεοδίδακτος και ακτήμων Όσιος Νήφων εγκατέλειψε την επίγεια ζωή λαμβάνοντας τον στέφανο της δόξης από τον Δωρεοδότη Κύριο. Ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο της μονής  του Ευαγγελισμού της Σκιάθου και όλοι έγιναν μάρτυρες του πρώτου θαύματος: ένας μοναχός, ο οποίος για πολλά χρόνια ήταν παράλυτος, θεραπεύτηκε, αφού ασπάσθηκε με ευλάβεια το τίμιο σκήνωμα του μακαριστού Γέροντος. Το 1812 πραγματοποιήθηκε η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Οσίου, τα οποία εξέπεμψαν άρρητη ευωδία, γεγονός που αποτέλεσε ένδειξη και πιστοποίηση της αγιότητος και θαυματουργικότητός του. Μάλιστα μέχρι το 1876 ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης βεβαιώνει, ότι η τιμία κάρα του Οσίου Νήφωνος φυλασσόταν στο μοναστήρι.
Είθε ο θεόπνευστος και ενάρετος Όσιος Νήφων, ο ευσεβής αυτός γόνος της αγιοτόκου Χίου και το μυρίπνοο εγκαλλώπισμα των νησιών του Αιγαίου, να μας διδάξει και να μας αφυπνίσει πνευματικά με τον ένθεο ζήλο και τη βαθειά του πίστη, με την πραότητα και την υπομονή του, με την ακτημοσύνη και την ταπεινοφροσύνη του και με το γνήσιο ορθόδοξο εκκλησιαστικό φρόνημα, όπως μας το κληροδότησε η ευλογημένη χορεία των κολλυβάδων πατέρων με τη βαρυσήμαντη αποστολή τους στο ελληνορθόδοξο Γένος μας.
Για τη διαχρονική αξία αυτού του πνευματικού κινήματος ο λόγιος μοναχός Μωϋσής ο Αγιορείτης σημειώνει: «Το κολλυβαδικό κίνημα καθίσταται λίαν επίκαιρο, όταν ξανά θέλουν πολλοί να προσφέρουν μέσα στην Εκκλησία άνεση δίχως άσκηση, χαρά δίχως αγώνα, ευφροσύνη δίχως χαρμολύπη, καινοτομίες δίχως γνώση της αυστηρής ακρίβειας της αγιοπατερικής και ευαγγελικής Παραδόσεως».

                                      Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος
                                                Εκπαιδευτικός



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
  1. Δημητρακοπούλου Φωτίου Αρ., Ο Όσιος Νήφων (1736-1809) και η Ιερά Μονή Ευαγγελισμού Σκιάθου, Εκδόσεις Ergo, Αθήνα 2004
  2. Κανέλλου Κωνσταντίνου Π., Όσιος Νήφων ο Χίος –Ο ηγιασμένος των Κολλυβάδων, Εκδόσεις Επτάλοφος, Αθήναι 2003
  3. Σταματιάδου Επαμεινώνδα Ι., Βίος και πολιτεία του εν οσίοις πατρός ημών Νήφωνος κτίτορος της εν Σκιάθω ιεράς του Ευαγγελισμού μονής, Ικαριακά, εν Σάμω 1893
  4. Χαλκιά – Στεφάνου Πόπης, Οι Άγιοι της Χίου, Β΄ Έκδοσις, Εκδόσεις Επτάλοφος, Αθήναι 2008.   

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Εκκλησία ζώσα και ελεύθερη

Του Ιωάννη Μ. Κονιδάρη από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ

Η συμμετοχή οκτακοσίων και πλέον χιλιάδων πολιτών στην εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη νέας ηγεσίας στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, η οποία ακολούθησε στο σημείο αυτό πρακτική που εγκαινίασε το κυβερνών σήμερα κόμμα, με οδήγησε αβίαστα σε σκέψεις που από πολλών ετών έχω υποστηρίξει σχετικά με την αμεσότερη συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου στη διοίκηση της Εκκλησίας μας. 

Είναι ασφαλώς γνωστό και χιλιοειπωμένο ότι Εκκλησία είναι κλήρος και λαός μαζί. Εν τούτοις, ο συστηματικός παραγκωνισμός του αιρετού λαϊκού στοιχείου έχει οδηγήσει στη διαδεδομένη, ιδίως στους απλοϊκούς πιστούς, εντύπωση ότι η «Εκκλησία» είναι κάτι το διαφορετικό από τον πιστό. Είναι είτε το κτίσμα, ο ναός, είτε η διοικούσα Εκκλησία. 

Πιστεύω βαθύτατα ότι, αν οι πιστοί είχαν την ευκαιρία να δείξουν ότι είναι παρόντες με τη ενεργότερη συμμετοχή τους στον εκκλησιαστικό οργανισμό και με την ανάδειξη αιρετών οργάνων, αυτό θα οδηγούσε σε αναγέννηση της ενορίας, σε άνθηση του εκκλησιαστικού οργανισμού και κυρίως σε ανανέωσή του. Θα καθιστούσε την Εκκλησία ζώσα και ισχυρή. Αλλά θα έδινε και στους διοικούντες την Εκκλησία μιαν άλλη, περισσότερο αντιπροσωπευτική δύναμη. Αλλωστε αυτό ήταν και το πατροπαράδοτο σύστημα διοικήσεως της Εκκλησίας στη χώρα μας, το οποίο ξεθώριασε και τελικώς έσβησε στη μνήμη των πιστών. Και δυστυχώς η Εκκλησία δεν φρόντισε να το αναστήσει. 

Δεν πρέπει να λησμονείται ότι πριν από κάποιες δεκαετίες οι ενορίτες, γραμμένοι στους ενοριακούς καταλόγους, ψήφιζαν και εξέλεγαν όχι μόνο τους επιτρόπους του ναού τους, που σήμερα ονομάζονται εκκλησιαστικοί σύμβουλοι, αλλά και τον ίδιο τον εφημέριό τους, τον παπά δηλαδή της ενορίας τους, τον οποίον στη συνέχεια χειροτονούσε ο τοπικός επίσκοπος και στον οποίο εφημέριο κατέβαλλαν κάποιον στοιχειώδη μισθό, πλέον των«τυχερών» του. 

Αυτά ίσχυσαν ως τη δικτατορία Μεταξά. Στο γενικότερο κλίμα της εποχής δεν ταίριαζε η συνέχιση ενός τέτοιου συστήματος αναδείξεως αιρετών επιτρόπων και εφημερίων. Ετσι το σύστημα αυτό σταδιακά και μεθοδικά αρχικώς τροποποιήθηκε και τελικώς καταργήθηκε και οι σχετικές εξουσίες περιήλθαν όλες στον τοπικό μητροπολίτη. Αυτός πλέον προκηρύσσει τις κενές εφημεριακές θέσεις και προβαίνει στην πλήρωσή τους, αυτός, κατόπιν προτάσεως του εφημερίου κάθε ενορίας, που ο ίδιος έχει διορίσει, ορίζει και τους τέσσερις εκκλησιαστικούς συμβούλους που διοικούν μαζί με τον εφημέριο τον ναό. 

Αυτά όλα βεβαίως έγιναν με την αγαστή συνεργασία της Πολιτείας- ακριβέστερα, των πολιτικών κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα. Μετά τη δικτατορία Μεταξά, που δημιούργησε και το περιλάλητο αρχιεπισκοπικό ζήτημα Χρυσάνθου- Δαμασκηνού, ζήτημα που για πρώτη φορά ενέπλεξε και το Συμβούλιο της Επικρατείας στα εσωτερικά της διοικήσεως της Εκκλησίας, ακολούθησαν ο πόλεμος, η γερμανοϊταλική κατοχή και η εμφύλια σύρραξη, μια μακρά δηλαδή περίοδος κατά την οποία η εθνικοφροσύνη ταυτίστηκε με την ορθόδοξη ταυτότητα και κυριολεκτικώς έθαψε κάθε ιδέα επαναφοράς του αιρετού λαϊκού στοιχείου στη διοίκηση της ενορίας, πόσω μάλλον στη διοίκηση των μητροπόλεων... 

Η διοικούσα Εκκλησία δεν επεδίωξε και πάντως δεν κατόρθωσε να επιβάλει να παραμείνειελεύθερη από κρατικές επεμβάσεις. Και στο σημείο αυτό παρήκουσε την ίδια τη Μητέρα Της! Ο Πατριαρχικός και Συνοδικός Τόμος του 1850, με τον οποίο ανακηρύχθηκε η Εκκλησία της Ελλάδος ως Αυτοκέφαλη, περιλαμβάνει ρητώς Ορον ότι η Εκκλησία αυτή θα διοικείται «κατά τους θείους και ιερούς κανόνας ελευθέρως και ακωλύτως από πάσης κοσμικής επεμβάσεως». Τούτο σήμαινε, κατ΄ ουσίαν, εγκαθίδρυση ενός συστήματος σαφούς διακρίσεως Πολιτείας και Εκκλησίας. 

Εν τούτοις η ελληνική Πολιτεία, για τους δικούς της λόγους, παρέβη τον Ορον αυτόν. Ηδη με τους νόμους Σ΄ και ΣΑ΄/1852 επανέφερε σε ισχύ ένα αμιγώς πολιτειοκρατικό σύστημα. Και η Εκκλησία της Ελλάδος, για τους δικούς της πάλι λόγους, συνήνεσε. Και έκτοτε άρχισε το «αλισβερίσι» μεταξύ των δύο θεσμών που συνεχίζεται ως σήμερα. 

Αυτό το δούναι και λαβείν οδήγησε στη σταδιακή μεταβολή της Εκκλησίας σε κρατικό οργανισμό και στην όλο και μεγαλύτερη αλληλεξάρτηση της διοικούσας Εκκλησίας και της πολιτικής εξουσίας. Τη μισθοδοσία του κλήρου ανέλαβε, το 1945, το κράτος, στη συνέχεια, το 1981, ανέλαβε και τη μισθοδοσία των αρχιερέων, που ως τότε μισθοδοτούνταν από τον ΟΔΕΠ, ακολούθως ανέλαβε τη μισθοδοσία και των εκκλησιαστικών υπαλλήλων κ.ο.κ., λαμβάνοντας κάθε φορά κάποια περιουσιακά ανταλλάγματα από τη διοικούσα Εκκλησία. 

Η μόνη προσπάθεια που αναλήφθηκε για επάνοδο του αιρετού λαϊκού στοιχείου στη διοίκηση της Εκκλησίας, επί υπουργίας Αντ. Τρίτση, απέτυχε οικτρώς, ακριβώς διότι δεν υπήρχε συνολικό σχέδιο εκκλησιαστικής πολιτικής, και οδήγησε τελικώς στην κατάργηση του ΟΔΕΠ και στην καθιέρωση ενός όλως αδιαφανούς συστήματος διοικήσεως της περιουσίας της Εκκλησίας. 

Έτσι φθάσαμε στη σημερινή κατάσταση, αν όχι στο σημερινό αδιέξοδο. Λόγω προφανώς του κατεπείγοντος του πράγματος, λίγες μόλις ημέρες πριν από την εορτή της Γεννήσεως του Θεανθρώπου στη φτωχική φάτνη της Βηθλεέμ, να συνέρχεται η ανώτατη εκκλησιαστική αρχή, η Ιεραρχία, για να διαβουλευτεί αν και ποιο ποσό φόρου θα πρέπει να καταβάλει στο Δημόσιο και να συσκεφθεί αν και ποιοι εκκλησιαστικοί υπάλληλοι θα διορίζονται μέσω ΑΣΕΠ...! 

Ο κ. Ι. Μ. Κονιδάρης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. 

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Άγιος Διονύσιος αρχιεπίσκοπος Αιγίνης και πολιούχος Ζακύνθου


Κατά κόσμον Δραγανίγος Σιγούρος, γιος των αριστοκρατών Μουκίου και Παυλίνας. Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1547. Το 1568 έγινε Μοναχός στην Ιερά Μονή των Στροφάδων με το όνομα Δανιήλ. Αφού πέρασε γρήγορα τους βαθμούς της ιερωσύνης, χειροτονήθηκε το 1577 Αρχιεπίσκοπος Αιγίνης λαμβάνοντας το όνομα Διονύσιος. Όμως παραιτήθηκε και επέστρεψε στη Ζάκυνθο, όπου έζησε, σαν Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αναφωνητρίας μέχρι την Κοίμησή του, την 17η Δεκεμβρίου 1622. Είναι γνωστός ως ο "Άγιος της Συγνώμης", επειδή συγχώρεσε το φονιά του αγαπημένου του αδελφού. Ετάφη στην Ιερά Μονή Στροφάδων και κατά την ανακομιδή του βρέθηκε το Σκήνωμά του άφθαρτο και μυροβόλο. Αναγνωρίσθηκε Άγιος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1703. Στις 24 Αύγούστου του 1717 μετεκομίσθη το Σεπτό Σκήνωμά του στη Ζάκυνθο για να προστατευθεί από τους πειρατές. Αρχικά φυλάχτηκε στον Ιερό Ναό του Μετοχίου της Ι. Μονής, στο προάστιο Καλλιτέρος. Το 1764 εναποτέθηκε οριστικά στην ομώνυμη Ιερά Μονή του, που έχτισαν oί Μοναχοί των Στροφάδων. Από τότε το Σεπτό Σκήνωμά του αποτελεί μέχρι σήμερα πόλο έλξεως χιλιάδων προσκυνητών και πηγή συνεχών ιάσεων και θαυμάτων.


Περισσότερα για το βίο του Αγίου Διονυσίου στην ιστοσελίδα της Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου


Απολυτίκιο 
«Τῆς Ζακύνθου τόν γόνον καί Αἰγίνης τόν πρόεδρον, τόν φρουρόν τῆς Μονῆς τῶν Στροφάδων, Διονύσιον ἅπαντες, τιμήσωμεν συμφώνως οἱ πιστοί, βοῶντες πρός αὐτόν εἰλικρινῶς. Σαῖς λιταῖς τούς τήν σήν μνήμην ἐπιτελοῦντας, σῶσον καί βοώντας σοί, δόξα τῷ σέ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένω σέ ἠμίν, πρέσβυν ἀκοίμητον».

Τα ονομαστήρια του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Διονυσίου



Ο Σύνδεσμος Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών επ' ευκαιρία των σεπτών ονομαστηρίων του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. κ. Διονυσίου -επί τη εορτή του Αγίου Διονυσίου Αιγίνης- εύχεται "της Αρχιερατείας Αυτού πολλά τα έτη".
Το Διοικητικό Συμβούλιο

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

Κανονισμός υπ' αριθ. 8/1979

Κανονισμός υπ' αριθ. 8/1979
"Περί Ιερών Ναών και Ενοριών"












Από το περιοδικό ΕΚΚΛΗΣΙΑ  (ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ)
ΕΤΟΣ ΝΣΤ΄ (1979) (16 Δεκεμβρίου 1979, αριθ. 2)

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Άγιος ιερομάρτυς Ελευθέριος (15 Δεκεμβρίου)


Ο ΑΓΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ Ιερομάρτυρας

Ο Άγιος Ελευθέριος γεννήθηκε στην Ελλάδα και έζησε το 2ο αιώνα μ.Χ. Τότε αυτοκράτορας ήταν ο Κόμμοδος και ο Σεπτίμιος Σεβήρος.
Ορφανός από πατέρα, ανατράφηκε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου από την ευσεβέστατη και φιλάνθρωπη μητέρα του, Ανθία. Διακαής πόθος της Ανθίας ήταν να επισκεφθεί τη Ρώμη, πού τα χώματα της είχαν βαφεί με το αίμα των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Κάποτε, λοιπόν, αποφάσισε και πήγε. Μαζί πήρε και το νεαρό γιο της Ελευθέριο.
Ο επίσκοπος Ρώμης, όταν είδε τον Ελευθέριο, εκτιμώντας την πολλή νοημοσύνη του, τη θερμή πίστη και το αγνό ήθος του, τον έλαβε υπό την προστασίαν του. Μετά από λίγα χρόνια τον χειροτόνησε διάκονο και έπειτα Ιερέα. Από τη θέση αυτή ο Ελευθέριος αγωνίστηκε με ζήλο για τη διδαχή του ποιμνίου, και σε έργα φιλανθρωπίας. Γι' αυτό και το έτος 182 μ.Χ., με κοινή ψήφο κλήρου και λαού, ανήλθε στον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης. Η φήμη της αρετής του έφθασε μέχρι τη Βρετανία. Έτσι, ο βασιλιάς αυτής Λούκιος έγραψε επιστολή στον Ελευθέριο και του δήλωνε ότι αυτός και ο λαός του επιθυμούσαν να γίνουν χριστιανοί. Ο Ελευθέριος αμέσως ανταποκρίθηκε, στέλνοντας δύο εκπαιδευμένους στην πίστη άνδρες, πού κατήχησαν και βάπτισαν χριστιανούς το Λούκιο με το λαό του.
Όταν ο Σεπτίμιος Σεβήρος εξήγειρε διωγμό κατά των χριστιανών, ο Ελευθέριος τον ήλεγξε θαρραλέα. Τότε διατάχθηκε ο μαρτυρικός θάνατος του, μαζί με τη μητέρα του Ανθία. Έτσι ο Ελευθέριος πέρασε "εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεοϋ"1. Δηλαδή στην ελευθερία της ένδοξης κατάστασης των παιδιών του θεού. (www.zoiforos.gr/files/agioi/dekemvrios/15_12.htm)

1. προς Ρωμαίους, η' 21.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α', Τὸν συνάναρχον

«Ἱερέων ποδήρει κατακοσμούμενος,
καὶ αἱμάτων τοὶς ῥείθροις ἐπισταζόμενος,
τῶ Δεσπότη σου Χριστῷ μάκαρ ἀνέδραμες,
Ἐλευθέριε σοφέ, καθαιρέτα τοῦ Σατάν,
διὸ μὴ παύση πρεσβεύων,
ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων,
τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν»

Ετρεξες γρήγορα προς τον ουρανό, προς τον Δεσπότη σου Χριστό, σοφέ Ελευθέριε, που έδιωξες και γκρέμισες τον σατανά, στολισμένος με τον χιτώνα της ιερωσύνης, και στάζοντας από τα ποτάμια των αιμάτων του μαρτυρίου σου. Γι’ αυτό μη σταματήσεις να πρεσβεύεις για όλους όσοι τιμούν με πίστη τους μακάριους μαρτυρικούς σου αγώνες.(http://www.orp.gr/?p=260)

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Ο Άγιος Σπυρίδων. Του Φώτη Κόντογλου

Φώτης Κόντογλου - Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων.
Προστάτης τῶν Φτωχῶν, Πατέρας τῶν Ὀρφανῶν, Δάσκαλος τῶν Ἁμαρτωλῶν



      

Ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον τιμημένους ἁγίους της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ τὸν ἐπικαλοῦνται οἱ χριστιανοὶ στὶς περιστάσεις ὅπως τὸν ἅγιο Νικόλαο, τὸν ἅγιο Γεώργιο καὶ τὸν ἅγιο Δημήτριο. Τὸ τίμιο λείψανό του τὸ ἔχει ἡ Κέρκυρα, ὅπως ἡ Ζάκυνθος ἔχει τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου Διονυσίου κ᾿ ἡ Κεφαλληνία τὸν ἅγιο Γεράσιμο.

Γεννήθηκε στὸν καιρὸ τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου στὸ νησὶ τῆς Κύπρου, ἀπὸ γονιοὺς φτωχούς. Γι᾿ αὐτὸ στὰ μικρὰ χρόνια του ἤτανε τσομπάνης καὶ φύλαγε πρόβατα. Ἤτανε πολὺ ἁπλὸς στὴ γνώμη σὰν τοὺς ψαράδες ποὺ διάλεξε ὁ Χριστὸς νὰ τοὺς κάνει μαθητές του. Σὰν ἦρθε σὲ ἡλικία, παντρεύθηκε, καὶ μετὰ χρόνια χήρεψε, καὶ τόση ἤτανε ἡ ἀρετή του, ποὺ τὸν κάνανε ἐπίσκοπο σὲ μία πολιτεία λεγόμενη Τριμυθοῦντα, μ᾿ ὅλο ποὺ ἤτανε ὁλότελα ἀγράμματος. Παίρνοντας αὐτὸ τὸ πνευματικὸ ἀξίωμα ἔγινε ἀκόμα ἁπλούστερος καὶ ταπεινός, καὶ ποίμανε τὰ λογικὰ πρόβατα ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστὸς μὲ ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ μὲ αὐστηρότητα ὡσὰν ὑπεύθυνος ὅπου ἤτανε γιὰ τὴ σωτηρία τους. Ἤτανε προστάτης τῶν φτωχῶν, πατέρας τῶν ὀρφανῶν, δάσκαλος τῶν ἁμαρτωλῶν. Καὶ εἶχε τέτοια καθαρότητα καὶ ἁγιότητα, ποὺ τοῦ δόθηκε ἡ χάρη ἄνωθεν νὰ κάνει πολλὰ θαύματα, γιὰ τοῦτο ὀνομάσθηκε θαυματουργός. Μὲ τὴν προσευχή του μάζευε τὰ σύννεφα κ᾿ ἔβρεχε σὲ καιρὸ ξηρασίας, γιάτρευε τὶς ἀρρώστιες, τιμωροῦσε τοὺς πονηροὺς ἀνθρώπους, ὅπως ἔκανε μὲ κάποιους μαυραγορίτες ποὺ γκρέμνισε τὶς ἀποθῆκες ποὺ φυλάγανε τὸ σιτάρι, ἐνῶ ὁ κόσμος πέθαινε ἀπὸ τὴν πείνα, καὶ καταπλακωθήκανε μαζὶ μὲ τὸ σιτάρι: «καὶ μελετώμενον λιμὸν παρὰ τῶν σιτοκαπήλων, ἔλυσε, συμπεσουσῶν αὐτοίς, τῶν ἀποθηκῶν αἷς τὸν σίτον συνέσχον». Καὶ μ᾿ ὅλα αὐτὰ ἐζοῦσε μὲ τόση φτώχεια, ποὺ σὰν πῆγε κάποτε ἕνας φτωχὸς νὰ τὸν βοηθήσει γιὰ νὰ πληρώσει κάποιο χρέος του, δὲν εἶχε νὰ τοῦ δώσει τίποτα, καὶ μὲ θαῦμα ἔκανε μαλαματένιο ἕνα φίδι ποὺ βρέθηκε σ᾿ ἐκεῖνο τὸ μέρος, καὶ τὸ ἔδωσε στὸν φτωχό, κ᾿ ἐκεῖνος τὸ ἕλιωσε καὶ πλήρωσε τὸ χρέος του. Ἄλλη φορὰ πάλι ἔγινε κατακλυσμός, καὶ τὰ ποτάμια ξεχειλίσανε καὶ πλημμύρισε ἡ χώρα, κι᾿ ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας προσευχήθηκε καὶ τραβήξανε τὰ νερὰ καὶ στέγνωσε ὁ νεροπατημένος τόπος. Γιάτρεψε καὶ τὸν βασιλέα Κωνσταντῖνον ποὺ εἶχε ἀρρωστήσει ἀπὸ κάποια ἀγιάτρευτη ἀρρώστια, ἕνα διάκο ποὺ βουβάθηκε τὸν ἔκανε καλά, κακοὺς καὶ πλεονέκτες ἀνθρώπους ἐτιμώρησε μὲ ὑπερφυσικὴ δύναμη, καὶ πλῆθος ἄλλα θαύματα ἔκανε, ὥστε νὰ τὸν φοβοῦνται οἱ ἄδικοι κ᾿ οἱ ἀδικημένοι νὰ τὸν ἔχουνε γιὰ προστάτη καὶ καταφύγιο. Ἀλλὰ πάντα εἶχε μεγάλη ἀγάπη καὶ συμπάθεια στοὺς ἁμαρτωλούς, γι᾿ αὐτὸ κάποιοι κλέφτες ποὺ πήγανε μία νύχτα νὰ κλέψουνε πρόβατα ἀπὸ τὴ μάνδρα του, ποὺ τὴ συντηροῦσε γιὰ νὰ βοηθᾶ τοὺς πεινασμένους, τυφλωθήκανε καὶ δὲν μπορούσανε νὰ φύγουνε, καὶ πιάσανε καὶ φωνάζανε νὰ τοὺς ἐλεήσει. Κι᾿ ὁ ἅγιος ὄχι μοναχὰ τοὺς ξανάδωσε τὸ φῶς τους, ἀλλὰ τοὺς χάρισε κ᾿ ἕνα κριάρι, γιατί, ὅπως τοὺς εἶπε, εἴχανε κακοπαθήσει ὅλη τὴ νύχτα, κι᾿ ἀφοῦ τοὺς νουθέτησε νἆναι καλοὶ ἄνθρωποι, τοὺς ἔστειλε στὰ σπίτια τοὺς χωρὶς νὰ μάθει τίποτα ἡ ἐξουσία γιὰ τὴν κλεψιὰ ποὺ θέλανε νὰ κάνουνε. Προέλεγε δὲ καὶ ὅσα ἤτανε νὰ γίνουνε μὲ ἀκρίβεια, ὥστε νὰ τὸν θαυμάζει ὁ κόσμος σὰν ἕνα ὑπεράνθρωπο πρόσωπο, ἀφοῦ ἀπὸ τσομπάνης ἀξιώθηκε νὰ ἀνεβεῖ σὲ τέτοιο ὕψος. Καὶ στὴν Πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ποὺ ἔγινε στὴ Νίκαια, ἤτανε κι᾿ ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας ἀνάμεσα στοὺς τριακοσίους δέκα ὀκτὼ θεοφόρους πατέρας καί, παρ᾿ ὅλο ποὺ δὲν γνώριζε γράμματα, ἀποστόμωσε τὸν αἱρεσιάρχην Ἄρειο ποὺ ἤτανε ὁ πιὸ σπουδασμένος στὰ γράμματα ἀπὸ ὅλους τοὺς δεσποτάδες.


Ὅλον τὸν καιρὸ ποὺ ἔζησε δὲν ἔπαψε νὰ κάνει θαύματα. Τὸ μεγαλύτερο ἤτανε ἡ ἀνάσταση τῆς πεθαμένης κόρης του ποὺ σηκώθηκε ἀπὸ τὸ μνῆμα καὶ μαρτύρησε σὲ ποιὸ μέρος εἶχε φυλάξει τὰ χρήματα ποὺ τῆς ἐμπιστεύθηκε κάποια γυναίκα, καὶ πάλι ξανακοιμήθηκε. Κάποτε πῆγε στὸν ἅγιο μία γυναίκα ποὺ εἶχε ἕνα παιδάκι καὶ τῆς πέθανε, καὶ τὸν παρακαλοῦσε μὲ δάκρυα πολλὰ νὰ τὸ ἀναστήσει, τόσο συνηθισμένοι ἤτανε οἱ ἄνθρωποι, ποὺ τὸν γνωρίζανε, στὰ θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ ἅγιος. Καὶ ἐκεῖνος τὸ ἀνάστησε μὲ τὴν προσευχή του. Μὰ ἡ μητέρα του σὰν τὸ εἶδε ζωντανό, ἀπὸ τὴν πολλὴ χαρὰ τῆς πέθανε ἡ ἴδια. Κι᾿ ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας ἀνέστησε καὶ τὴ γυναίκα.



Αὐτὰ τὰ μεγάλα θαύματα ξακουσθήκανε στὸν κόσμο, κι᾿ ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας, ζωντας ἀκόμα, τιμήθηκε σὰν ἅγιος καὶ θαυματουργός. Καὶ ἕως τώρα κάνει πολλὰ θαύματα τὸ σκήνωμά του ποὺ εἶναι ὁ θησαυρὸς τῶν Κερκυραίων.

Ὅταν ἐλειτουργοῦσε, παραστεκότανε Ἄγγελοι ποὺ τοὺς βλέπανε μὲ τὰ μάτια τοὺς πολλοὶ ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς χριστιανούς, καὶ ποὺ ἔλεγε τὸ «Εἰρήνη πᾶσι», οἱ Ἄγγελοι ἀντιφωνούσανε «Καὶ τῷ πνεύματί σου» ἀντὶ τῶν ψαλτάδων, καὶ τὸν περιέλουζε κάποια ὑπερφυσικὴ φωτοχυσία.


Μὲ τέτοια ἀγγελικὴ πολιτεία ἀφοῦ ἔζησε κ᾿ ἔφθασε σὲ βαθὺ γῆρας ποιμαίνοντας τὰ λογικὰ πρόβατα, μετέστη πρὸς Κύριον. Τὸ δὲ ἅγιο λείψανό του ἔμεινε κάμποσον καιρὸ στὴν Τριμυθούντα κι᾿ ἀπὸ κεῖ τὸ πήγανε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὸ ἐβάλανε στὴν ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὅπου φυλαγότανε τὰ ἅγια λείψανα πολλῶν ἁγίων. Κατὰ τὴ βασιλεία τῶν Τούρκων εὑρέθη εἰς τὰ χέρια ἑνὸς εὐλαβοῦς χριστιανοῦ ποὺ τὸν λέγανε Βούλγαρη, κι᾿ αὐτὸς μὲ μεγάλα βάσανα καὶ κόπους τὸ ἔφερε ἕως τὴν Ἀλβανία κρυμμένο μέσα σὲ τσουβάλια, κι᾿ ἀπὸ κεῖ τὸ πέρασε μ᾿ ἕνα καΐκι στὴν Κέρκυρα ποὺ τὴν κρατούσανε οἱ Βενετσιάνοι, κι᾿ ἀπὸ τότε βρίσκεται σ᾿ αὐτὸ τὸ νησί, ἀπείραχτο ἀπὸ τὸν καιρό, μὲ ὅλο ὅπου περάσανε 1600 χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμησή του. Στὸ κουβούκλιο στέκεται ὄρθιος ὁ ἅγιος, μὲ χέρια σταυρωμένα, ντυμένος μὲ τὰ ἄμφιά του καὶ τὸν βγάζουνε σὲ λιτανεία δυὸ φορὲς τὸ χρόνο. Οἱ Κερκυραῖοι ἔχουνε τὸ ἱερὸ σκήνωμα σὲ μεγάλη εὐλάβεια καὶ τὸ θεωροῦνε θησαυρὸ τοῦ νησιοῦ τους. Τὸν καιρὸ ποὺ δούλεψα στὸ Μουσεῖο τῆς Κέρκυρας γνώρισα τὸν πάπα-Βούλγαρη, ποὺ ἤτανε ἐφημέριος του ναοῦ, κατὰ κληρονομικὸ δικαίωμα, ἄνθρωπος ποὺ ἀγαποῦσε τὴν τέχνη καὶ τὰ γράμματα. Τὸ ἅγιο λείψανο θαυματουργεῖ πάντα ἕως σήμερα σὲ ὅποιους ἐπικαλεσθοῦνε μὲ πίστη τὸν ἅγιο.


Στὴν ὀρθόδοξη ἁγιογραφία ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας παριστάνεται γηραλέος μὲ γυριστὴ μύτη καὶ μὲ διχαλωτὸ κοντὸ ἄσπρο γένι, «γέρων διχαλογένης φορῶν σκοῦφον». Ὁ σκοῦφος του εἶναι παράξενος, σὰν κινέζικος, μυτερὸς στὴν κορυφή. Δὲν ζωγραφίζεται ποτὲ ξεσκούφωτος. Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς εἰκόνες ἀπάνω σὲ σανίδι εἴτε σὲ τοῖχο σὲ ἄλλο μέρος τῆς ἐκκλησίας, ζωγραφίζεται συχνὰ στὸ ἅγιο Βῆμα μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους μεγάλους ἱεράρχας Βασίλειο, Χρυσόστομο καὶ Γρηγόριο κάτω ἀπὸ τὴν Πλατυτέρα. Στὸ χαρτὶ ποὺ βαστᾶ εἶναι γραμμένο: «Ἔτι προσφέρομέν Σοι τὴν λογικὴν ταύτην καὶ ἀναίμακτον θυσίαν».


Ἡ ὑμνολογία μας τὸν στόλισε μὲ τὰ ἀμάραντα ἄνθη της, ποὺ πολὺ λίγοι ἀπὸ μᾶς τὰ μελετήσανε γιὰ νὰ δοῦνε πὼς ἀληθινὰ εἶναι ἀμάραντα.
«Χαίροις ἀρχιερέων κανών, τῆς Ἐκκλησίας ἀδιάσειστον ἔρεισμα· τὸ κλέος τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ τῶν θαυμάτων πηγή, τῆς ἀγάπης ρεῖθρον μὴ κενούμενον...». «Πράος καὶ κληρονόμος τῆς γῆς, Σύ, τῶν πραέων ἀληθῶς ἀναδέδειξαι, Σπυρίδων, πατέρων δόξα, ὁ ταῖς νευραὶς τῶν σοφῶν καὶ ἁπλῶν σου λόγων, θεία χάριτι, ἐχθρὸν τὸν παμπόνηρον καὶ παράφρονα Ἄρειον ἐναποπνίξας, καὶ τὸ δόγμα τὸ ἔνθεον καὶ σωτήριον ἀνυψώσας ἐν Πνεύματι...». «Ἐκ ποιμνίων ὥσπερ τὸν Δαυΐδ, σὲ ἀναλαβόμενος ὁ Πλαστουργός, λογικῆς ποίμνης ἔθετο ποιμένα πανάριστον, τὴ ἁπλότητι καὶ πραότητι λάμποντα καὶ τὴ ἀκακία, ὅσιε, Ποιμὴν καλλωπιζόμενον». «Μωυσέως τὸ ἄπλαστον, Δαυῒδ τὸ πρᾶον, Ἰὼβ τοῦ Αὐσίτιδος τὸ ἄμεμπτον κτησάμενος, τοῦ Πνεύματος γέγονας κατοικητήριον, μέλπων, Ἱερώτατε: Ὁ ὧν εὐλογημένος καὶ ὑπερένδοξος». «Σὲ ἐξ ἀλόγου ποίμνης μετήγαγεν εἰς λογικὴν τὸ Πνεῦμα, πνευματοφόρε, ὡς τὸν Μωσέα καὶ Δαυῒδ ὧν ἐμιμήσω τὸ πράον, Σπυρίδων, φῶς οἰκουμένης». 

Τὸ ἀπολυτίκιον λέει: «Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης ἀνεδείχθης ὑπέρμαχος, καὶ θαυματουργὸς θεοφόρε, Σπυρίδων, πατὴρ ἡμῶν. Διὸ νεκρὰ Σὺ ἐν τάφῳ προσφωνεῖς, καὶ ὄφιν εἰς χρυσοῦν μετέβαλες· καὶ ἐν τῷ μέλπειν τὰς ἁγίας Σου εὐχάς, Ἀγγέλους ἔσχες συλλειτουργοῦντας Σοι, Ἱερώτατε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι· δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι· δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ Σοῦ πᾶσιν ἰάματα».

Πηγή: www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/fwths_kontogloy/o_agios_spyridwn.htm