Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου- Κήρυκα του θείου λόγου
Το όμορφο Μοναστήρι της Παναγίας Ευαγγελίστριας στα Αγιάσματα (εκκλησιαστικώς ανήκον στην ενορία της Κοινότητας Εγρηγόρου) επισκέφθηκα πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1980.
Μικρό παιδί, θυμάμαι τον εαυτό μου να με θέλγει η διάβαση στο μικρό, στενωπό, μονοπάτι πάνω από την πηγή του θερμού νερού, στην παραλία των Αγιασμάτων, όπου έπειτα από δεκάλεπτη ανάβαση στον παρακείμενο λόφο και μικρή οδοιπορία, αντίκρισα την γλυκιά Σκήτη της Παναγίας. Έκτοτε, η Ιερή αυτή Σκήτη βρίσκεται στην καρδιά μου. Εξομολογούμαι δημόσια ότι, αρκετές φορές που βρέθηκα πιεσμένος έντονα και βαθιά φορτισμένος ψυχοσυναισθηματικά (κυρίως στην μετεφηβική μου ηλικία), πήρα τη στενωπό αυτή και αφού επί ώρα βρέθηκα εκεί ένιωσα μια γαλήνη να με κυριεύει, να φωτίζει τη σκέψη μου και η χάρη της Παναγίας να με αγγίζει χαρακτηριστικά. Ανέβαινα με βάρος και γύριζα ανάλαφρος ! Πορευόμουν ως μειράκιο ψυχικά και επέστρεφα με δύναμη λέοντος !
Στη μνήμη μου ανεξίτηλα έχει μείνει και η Θ. Λειτουργία που τελέσαμε εκεί, πριν ακριβώς 20 χρόνια, την ημέρα της 28ης Οκτωβρίου το 1997. Το είχαμε κανονίσει από ημέρες με τον αείμνηστο π. Πλάτωνα Γκιάλη (ο οποίος την περίοδο εκείνη εξυπηρετούσε διοικητικά και τις Ενορίες Αφροδισίων και Χαλάνδρων, παράλληλα με τον Άγιο Ματθαίο Κοφινά, λόγω ελλείψεως Εφημερίων), λαμβάνοντας την άδεια και ευλογία του μακαριστού Μητροπολίτου μας κυρού Διονυσίου. Το πρωινό εγερτήριο είχε καθοριστεί για τις 5.00΄το ξημέρωμα. Έτσι, στις 5.30΄, πολύ πριν ανατείλει ο ήλιος, ξεκινήσαμε από την πόλη: Ο π. Πλάτων, η αείμνηστη πενθερά του, πρεσβυτέρα Σταματία π΄΄ Κων/νου Μαλλά κι εγώ. Στις 7.00΄είχαμε φτάσει στα Αγιάσματα. Πήραμε το μονοπάτι και στις 7.20΄ βρεθήκαμε στο Μοναστήρι της Παναγίας. Ο π. Πλάτων λειτουργός, η γερόντισσα πρεσβυτέρα διακονούσε στον κυρίως Ναό και εγώ ιεροψάλτης. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη Λειτουργία αυτή. Οι 3 μας μόνοι επάνω στη Σκήτη δοξολογώντας τον Θεό και την Υπέρμαχο Στρατηγό-Παναγία μας. Κατόπιν κάναμε Τρισάγιο στον παρακείμενο τάφο του Γέροντος π. Μακαρίου. Στη συνέχεια, αφού καθίσαμε έξω στο τσιμεντένιο προαύλιο, ήπιαμε λίγο καφέ (που είχαμε φέρει μέσα σε ένα θερμό) και δοκιμάσαμε λίγα κουλουράκια, κινήσαμε για την επιστροφή, έχοντας ΄΄φορτίσει τις μπαταρίες΄΄ της ψυχής μας. Ας είναι τούτη η θύμηση ένα μνημόσυνο στη μνήμη του παπά Πλάτωνα Γκιάλη, αλλά και στην πρεσβυτέρα (πενθερά του) Σταματία Μαλλά.
Έκτοτε επισκέφθηκα την Σκήτη της Ευαγγελίστριας Αγιασμάτων πάμπολλες φορές. Στον ιερό της χώρο η ψυχή σου γαληνεύει, η φωνή σου αισθάνεσαι ότι βρίσκεται δίπλα στον Θεό και ότι σε κρατά Εκείνος στην αγκαλιά Του. Σε επισκιάζει το άγρυπνο και ανύσταχτο βλέμμα Του.
Την Ι. Σκήτη της Ευαγγελιστρίας ανήγειρε ένας Άγιος Γέροντας, ο Αρχιμανδρίτης (Ιερομόναχος) π. Μακάριος Γ. Σπανός (1884-1966). Ο π. Μακάριος είχε κλίση προς τον μοναχισμό από παιδί. Πολύ νέος εκάρη μοναχός από τον Ηγούμενο της Μονής Μυρσινιδίου-Βροντάδου, π. Χριστοφόρο Σερέμελη, πλησίον του οποίου γαλουχήθηκε πνευματικά. Μόνασε στο Άγιον Όρος, στην Μονή Μυρσινιδίου, στην Μονή <<Πέρα Παναγιάς>> Καρδαμύλων και τέλος, το 1937 ίδρυσε τη Σκήτη της Ευαγγελιστρίας Αγιασμάτων (στον τόπο της καταγωγής του, τον Εγρηγόρο). Το 1909 χειροτονήθηκε Διάκονος, το 1913 Ιερεύς και το 1916 χειροθετήθηκε Αρχιμανδρίτης. Έλαβε μέρος στη μάχη του Αίπους, κατά την απελευθέρωση της Χίου από τους Τούρκους-Οθωμανούς. Μάλιστα επέδειξε ιδιαίτερη τόλμη και ανδρεία, συμμετέχοντας ως εθελοντής στον απελευθερωτικό Στρατό. Ήταν ιδιαίτερα φιλακόλουθος, φιλόμουσος και καλλίφωνος. Φιλομόναχος και ασκητικός. (βιογραφικά στοιχεία για τον π. Μακάριο και ιστορικά για τη Σκήτη μπορεί κανείς να αντλήσει από το περίφημο, εμπεριστατωμένο, βιβλίο του μακαριστού Δασκάλου Δημητρίου Γ. Σπανού <<Ο ΕΓΡΗΓΟΡΟΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ>>- έκδοση του Φιλοτεχνικού Ομίλου Χίου, έτους 1980).
Η Σκήτη εγκαινιάσθηκε στις 8 Ιουλίου 1938 από τον Μητροπολίτη Χίου Ιωακείμ Στρουμπή. Την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής ο π. Μακάριος έκρυψε εκεί Έλληνες Αξιωματικούς και τους φυγάδευσε στην Μικρά Ασία. Για τούτο η Ελληνική Πολιτεία (μέσω του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας) του απένειμε τιμητικές διακρίσεις για την εθνική και πατριωτική του δράση εν γένει. Στο μονύδριο αυτό δημιούργησε έναν πνευματικό λειμώνα, όπου εύρισκαν καταφύγιο οι πιστοί και ανάπαυση οι της ψυχής κατατρεγμένοι.
Στον ίδιο χώρο, συμμονάστριά του υπήρξε η κατά σάρκα αδελφή του, μοναχή Καλλινίκη Γ. Σπανού, η οποία απετέλεσε την <<ψυχή>> της Σκήτης περί τα 42 έτη.
Ο Γέροντας εκοιμήθη στις 26 Ιουλίου 1966 (έχοντας μονάσει εκεί επί 28 συναπτά έτη), η δε αδελφή του, μοναχή Καλλινίκη στις 29 Ιουλίου 1980. Επί σχεδόν 15 έτη (μετά την εις Κύριον εκδημία του π. Μακαρίου – ο οποίος έχει ταφεί στον περίβολο της Σκήτης και μέχρι σήμερα δεσπόζει εκεί ο τάφος του, κατασκευασμένος σε σημείο που ο ίδιος επέλεξε εν ζωή–), κατέστησε τον εαυτό της ως το στήριγμα της ιεράς Σκήτης. Ας είναι αιωνία η μνήμη των Κτητόρων, του Γέροντος π. Μακαρίου και της μοναχής Καλλινίκης.
Η ιερά Σκήτη ευρίσκεται σήμερα σε πάρα πολύ καλή κατάσταση και τούτο χάρη στις προσφορές ευλαβών προσκυνητών, ευεργετών και δωρητών της. Πολλοί Εγρηγοριανοί, αλλά και ευσεβείς Χριστιανοί των όμορων χωριών και ενοριών έχουν συνδράμει κατά περιόδους, ώστε αυτή να διατηρείται και συντηρείται επαρκώς μέχρι σήμερα. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει έργα εξωραϊσμού στον χώρο του περιβόλου. Είθε ο Πανάγαθος Θεός, με τη μεσιτεία, σκέπη και Ευλογία της Παναγίας μας, να χαρίζει σε όλους αυτούς υγεία, φώτιση και την περιπόθητη σωτηρία της ψυχής τους.
Η Σκήτη, παρά το γεγονός ότι τιμάται και πανηγυρίζει επ΄ονόματι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (25 Μαρτίου), έχει καθιερωθεί από πολλών ετών να εορτάζει πανηγυρικά με κάθε μεγαλοπρέπεια την ημέρα της Ζωοδόχου Πηγής (Παρασκευή της Διακαινησίμου- 5 ημέρες μετά την Κυριακή του Πάσχα), όπου και συρρέει πλήθος πιστών και μετά την Τέλεση της Θ. Λειτουργίας και των Ι. Ακολουθιών παρατίθεται καφές και κέρασμα σε όλους τους παρισταμένους συνεορταστές. Πραγματικά, μακαρίζω όσους κοπιάζουν για να στέκει αγέρωχο και ζωντανό το γλυκό αυτό μοναστηράκι και τους ευγνωμονώ που αγωνίζονται -κυρίως με προσωπική εργασία και μόχθο- να φροντίσουν το πολύτιμο αυτό μαργαριτάρι της παρουσίας του Θεού, στο βόρειο άκρο της νήσου μας, μαρτυρικής και αγιοτόκου Χίου.
Κάτω και γύρω από το μονύδριο υπάρχει εύφορη γη με καλό χώμα και αρκετό νερό. Ο τόπος, παρά το γεγονός ότι γειτνιάζει με την θάλασσα, είναι κατάλληλος για την καλλιέργεια οπωροκηπευτικών, δέντρων και αμπελιών. Στον περίβολο σαν στέκεις νομίζεις ότι βρίσκεσαι στη γέφυρα (εξώστη) καραβιού. Βόρεια, Δυτικά και Ανατολικά σου βλέπεις μόνο θάλασσα, ενώ Νότια τη Σκήτη και τα ψηλά βουνά.
Εγκάρδια εύχομαι σε όλους όσοι αγαπάτε τα Μοναστήρια της Ορθοδοξίας μας, αλλά και την υπέροχη φύση (έργο-δημιούργημα του Ζωοδότη, Τριαδικού Θεού) να αξιωθείτε να επισκεφθείτε την Ι. Σκήτη της Ευαγγελίστριας Αγιασμάτων. Να προσευχηθείτε και παρακαλέσετε τον Θεό για ό,τι σας προβληματίζει και απασχολεί. Να καμαρώσετε και το όμορφο τοπίο της χιακής φύσης.
Θα μεταρσιωθείτε ! Και τότε σίγουρα θα με θυμηθείτε ! -
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου