Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου - πρώην Δημοτικού Συμβούλου Χίου
Καταρχήν πρέπει να πω ότι κανένας μας δεν είναι σε θέση να κρίνει ανθρώπους επί προσωπικού. Μπορούμε, όμως, να κρίνουμε ανθρώπινες ενέργειες, όπως μπορούμε να κρίνουμε πράξεις ανθρώπων που οι ίδιοι θέλησαν να προκαλέσουν την κοινή γνώμη και κρίση μέσα από αυτές.
Έτσι, σχολιάζοντας και την πρόσφατη αυτοκτονία του 77χρονου Φαρμακοποιού στο κέντρο της Αθήνας, όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε <<διαμαρτυρόμενος για την κατάσταση στην οποία περιήλθε η χώρα μας>>, οφείλω να πω ότι η πράξη αυτή του εν λόγω αυτόχειρα δεν είναι πράξη ηρωισμού, δεν είναι πράξη προς μίμηση, αλλά προς αποφυγή. Οι περισσότεροι γνωρίζουν τα όσα ειπώθηκαν. Εγώ θα σταθώ σε τούτο: Ότι την πράξη του αυτόχειρα τη συνόδευσε η επιθυμία του να γίνει πολιτική κηδεία και να μεταφερθεί στη Βουλγαρία προκειμένου να αποτεφρωθεί. Από το γεγονός αυτό προκύπτει ότι ο άνθρωπος δεν πίστευε. Δικαίωμά του και δεν τον κρίνω. Αλλά άνθρωπος που δεν πιστεύει, δεν ελπίζει. Και αν δεν ελπίζει, απελπίζεται. Και όταν απελπίζεται, χάνεται. Η αυτοχειρία του άπιστου φαρμακοποιού έγινε λίγες ημέρες πριν την Μεγάλη Εβδομάδα, κατά την οποία ο Χριστός πορεύεται προς το εκούσιο πάθος, για να απαλλάξει τον άνθρωπο από τα πάθη του και τον θάνατο. Ο άνθρωπος πλάστηκε να ζει. Πλάστηκε για τη ζωή. Και την πρόσκαιρη και την αιώνια, ως συνέχειά της. Κι έτσι για τη ζωή οφείλει να αγωνίζεται και ποτέ για τον θάνατο. Η πρόσκαιρη ζωή μας δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται συνεχώς στην ευμάρεια. Απαιτούνται αγώνες, όχι θάνατοι. Ο θάνατος είναι σημάδι φθοράς, ολιγοπιστίας, απελπισίας, έλλειψης αληθινής αγάπης. Υπό ορισμένες και μόνον συνθήκες ο θάνατος λογίζεται ως θυσία για τη ζωή, η αυτοχειρία δεν είναι σημάδι ζωής, αλλά πτώσης. Ο άνθρωπος για να ζήσει οφείλει να αγωνιστεί γι΄ αυτή. Όμως αυτό απαιτεί πίστη σ΄ Εκείνον που έπαθε, σταυρώθηκε, τάφηκε και αναστήθηκε για μας, στον Σωτήρα Χριστό.
Η Αγία Γραφή αναφέρει <<Τα γάρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών>> (Ρωμαίους, ΣΤ΄, 23). Δίχως Χριστό αιωνιότητα δεν κερδίζεται.
Έπειτα, από την άλλη, η επιθυμία του για αποτέφρωση, πέραν της θρησκευτικής πεποιθήσεως των Ορθοδόξων Ελλήνων στην οποία προσκρούει (γιατί αγγίζει αμιγώς Δογματικό ζήτημα της Εκκλησίας και όχι μια απλή πεποίθηση), μαρτυρεί ότι θεωρεί το τέλος της επίγειας ζωής ως οριστικό τέλος στην ύπαρξη, συνεπώς μαρτυρεί την μηδενιστική αντίληψη της ζωής, δηλαδή την απαξία της. Κανένας δεν οδηγείται σε αυτοχειρία, γεγονός που αντιβαίνει στη φύση και την υπόσταση του ανθρώπου, παρά μόνον σε δύο περιπτώσεις: α) εκούσια όταν είναι μηδενιστής και β) ακούσια όταν είναι διαταραγμένος ψυχολογικά, δηλαδή άρρωστος.
Ως συνέπεια όλων των ανωτέρω, προκύπτει ότι η αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού ήταν μέγιστο λάθος. Ήταν παράδειγμα προς αποφυγή και όχι προς μίμηση. Αλλοίμονο εάν τα νέα παιδία μας στην πρώτη δυσκολία της ζωής μιμούνταν τον 77χρονο φαρμακοποιό και έθεταν τέλος στη ζωή τους. Τότε θα ήσαν ανίκανα και αδύναμα να αντιμετωπίσουν κάθε πάθος και κάθε είδος φθοράς. Και η κοινωνία μας μια ζούγκλα, με γονείς και οικογένειες αληθινά μειράκια.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου